4 ταινίες ασιατικού τρόμου

Uzumaki (2000) – Garret

Βασισμένο στο ομώνυμο manga του Junji Ito, έναν από τους πιo “ιδιαίτερους” συγγραφείς Ιαπωνικού τρόμου, το Uzumaki είναι η ιστορία ένος χωριού που έχει μολυνθεί από… σπείρες. Η ταινία προσπαθεί να αποδώσει το περίεργο στυλ τρόμου για το οποίο είναι γνωστός ο Junji Ito και σε κάποια σημεία τα καταφέρνει, μα σε άλλα… όχι. Η Kirie, μια μαθήτρια, αρχίζει και παρατηρεί πως οι κάτοικοι του χωριού της έχουν αποκτήσει εμμονή με τα σπιράλ σχήματα. Αυτή η εμμονή ξεκινάει σαν κάτι σχετικά απλό, ίσως λίγο περίεργο, μα πολύ σύντομα αποκτά διαστάσεις που αγγίζουν τα όρια της λαβκραφτιανής τρέλας.  Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς πώς κάτι τόσο “ουδέτερο” όπως μία σπείρα μπορεί να γίνει εφιαλτικό, μα αυτό ίσως είναι και το μεγάλο ατού των ιστοριών του Junji Ito. Το Uzumaki καταφέρνει να δημιουργήσει παράλογες και πραγματικά τρομακτικές καταστάσεις μέσα στην καθημερινότητα. Η ταινία προσπαθεί να αποδώσει της φρικαλέες εικόνες από το manga, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Θα τη συνιστούσα πάντως σε όποιον θα ήθελε να “δοκιμάσει” τα νερά του Junji Ito. Έχετε όμως κατά νου, πως, αν το Uzumaki σας ανοίξει την όρεξη, υπάρχει ένας ολόκληρος θησαυρός παρόμοιων ιστοριών στα manga αυτού του πραγματικά μοναδικού δημιουργού.

Marebito (2004) – Garret

Αν το Uzumaki είναι μια ιστορία που ο τρόμος και η τρέλα βρίσκονται στον έξω χώρο, στους δρόμους, στα σπίτια και στα σχολεία και σιγά σιγά τα μετατρέπει σε εφιαλτικά απόκοσμα τοπία, το Marebito είναι η άλλη όψη του ίδιου κέρματος, με τον εφιάλτη και τον τρόμο να βρίσκονται, ίσως, μόνο στον εσωτερικό κόσμο του μυαλού. Ο Masuoka, ένας μοναχικός τύπος, που κουβαλάει πάντα μαζί του μία κάμερα, αφού γίνει μάρτυρας μιας αυτοκτονίας, παθαίνει εμμονή με την έννοια του τρόμου. Η εμμονή του αυτή, τον οδηγεί σε μια ορφική κάθοδο στον κόσμο κάτω από την πόλη, όπου συναντάει άστεγους, βουνά, πλάσματα και φαντάσματα. Εκεί όμως θα βρει και μια κοπέλα, γυμνή, αλυσοδεμένη στον τοίχο, την οποία φέρνει στο σπίτι του. Εκεί συνειδητοποιεί πως η κοπέλα αυτή δε μιλάει, ούτε τρώει. Οι αρχικές, σχεδόν μανιώδεις  προσπάθειες του Masuoka να βρει έναν τρόπο να επικοινωνήσουν, πολύ σύντομα μετατρέπονται σε μια περίεργη, και άβολη, σχέση εξουσίας. Η ιστορία συνεχίζει μέσα στη παράνοια και τον εφιάλτη, με τα συμβάντα να μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως. Είναι μια ταινία μεταφυσικού, υπαρξιακού τρόμου, μια ιστορία φαντασμάτων, βρικολάκων και ενδοοικογενειακής βίας. Πάνω απ’όλα, είναι μια ταινία που αφήνει τον θεατή να διαλέξει τον εφιάλτη που θέλει να δει. Πραγματικά μια εξαιρετική ταινία, που συνιστώ σε κάθε φαν του είδους.

Onibaba (1964) – Γιώργος Τρου

Ιαπωνία, 14ος αιώνας. Δύο γυναίκες ζουν μόνες σε έναν αγρό με πανύψηλες καλαμιές, σκοτώνοντας περαστικούς στρατιώτες για να κλέψουν τον εξοπλισμό τους και να τον ανταλλάξουν με τρόφιμα. Έως ότου ένας άντρας, φίλος του συζύγου της μίας και γιου της άλλης, επιστρέφει από τον πόλεμο και αλλάζει τις ισορροπίες. Το Onibaba, που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «δαιμονική γριά», είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Κάποιοι δεν την θεωρούν καν ταινία τρόμου, αλλά δράμα. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό, αυτή η ταινία του Kaneto Shindo έχει δυνατές δόσεις αγωνίας και φόβου. Λίγο το κλειστοφοβικό σκηνικό, λίγο η σκοτεινή φωτογραφία, την καθιστούν ένα εξαιρετικό ψυχολογικό horror.

Three… Extremes (2004) – Γιώργος Τρου

Ήταν μια φορά τρεις σκηνοθέτες, ένας Κινέζος, ένας Κορεάτης και ένας Ιάπωνας. Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά το Three… Extremes μόνο αστείο δεν είναι, καθώς οι Fruit Chan, Chan-wook Park και Takashi Miike σκηνοθετούν τρεις ανεξάρτητες ιστορίες τρόμου. Μία μεσήλικας ηθοποιός προσπαθεί να αναζωογονήσει την επιδερμίδα της με απεχθή μέσα, ένας σκηνοθέτης και η γυναίκα του πέφτουν θύματα απαγωγής και μια νεαρή κοπέλα βλέπει εφιάλτες από το παρελθόν της στο τσίρκο. Μια πολύ δυνατή συλλογή, τουλάχιστον στα πρώτα 2/3 της, που συνδυάζει τη φρίκη, με το splatter και το αλλόκοτο.