Bloodsucking Fiends: A Love Story – Review

Ο Christopher Moore είναι ένας Αμερικάνος συγγραφέας που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είναι διασημότερος απ’ όσο είναι. Κανένα από τα βιβλία του δεν έχει γίνει ταινία, παρόλο που έχουν πουληθεί τα δικαιώματα για όλα. Όπως λέει ο ίδιος: “Κανένα βιβλίο μου δεν κινδυνεύει να γίνει ταινία!” Στα ελληνικά κυκλοφορεί μόνο το “Αμνός. Το κατά Σκαμπιήλ, παιδικού φίλου του Ιησού, Ευαγγέλιο” από τις εκδόσεις Οξύ και είναι άπαιχτο! Ενώ θα μπορούσε να είναι βλάσφημο, κυνικό και πικρόχολο και να έκανε και πάλι επιτυχία χάρη σε αντίθρησκους και κακοδιάθετους αναγνώστες, το βιβλίο προτίμησε να είναι καλοπροαίρετο, πολλές φορές ευαίσθητο και πανέξυπνο.

Αλλά εγώ θέλω να μιλήσω για το “Bloodsucking Fiends: A Love Story“. “Ουου, μια ερωτική ιστορία με βρικόλακες! Ο Christopher Moore αντιγράφει το Twilight!” θα μπορούσε να πει κάποιος που βγάζει βιαστικά συμπεράσματα, αλλά θα είχε τόσο άδικο που θα έπρεπε να το έχει βάρος στη συνείδησή του! Πρώτον, το βιβλίο γράφτηκε το 1995, τότε που οι βρικόλακες ήταν ακόμα τρομαχτικοί και cool. Δεύτερον, το “Bloodsucking Friends” είναι καλό!

Πρωταγωνιστές είναι η Jody, μια νέα, κοκκινομάλλα που ζει στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ένα βράδυ της επιτίθεται ένα αρχαίο, μοναχικό Βαμπίρ και την μετατρέπει και αυτήν σε πλάσμα της νύχτας και ο Tommy, ένας νεαρός που πήγε στη πόλη από το χωριό του για να γίνει συγγραφέας και να βρει κοπέλα ή κοπέλες, ακόμα καλύτερα. Οι δρόμοι αυτών των δύο συναντιόνται και σύντομα γίνονται ζευγάρι. Αλλά σαν να μην έφτανε που έχουν να αντιμετωπίσουν τα αισθήματά τους και τις ιδιαίτερες καταστάσεις τους, έχουν και το αρχαίο βαμπίρ να τους παρακολουθεί και να αφήνει μερικά πτώματα γύρω τους.

Το βιβλίο είναι ασυναγώνιστο! Η σχέση των δυο νέων δεν είναι ούτε γεμάτη απροσπέλαστα εμπόδια, μα ούτε και ανθόσπαρτη. Είναι μια σχέση με τα πάνω της και τα κάτω της. Οι δυο τους είναι μπερδεμένοι, φοβισμένοι και αισθάνονται πως το έτερο τους ήμισυ δεν τους καταλαβαίνει και δεν τους εκτιμάει. Είναι μια αληθοφανής και γλυκιά σχέση, παρά το γεγονός πως το ένα της μέλος είναι βαμπίρ. “Όταν ήθελα κοπέλα, δεν περίμενα πως αυτή που θα έβρισκα θα μου έπινε τα σωματικά υγρά. Δηλαδή το ήθελα, αλλά όχι έτσι…” όπως λέει ο Tommy.

Οι χαρακτήρες που τους περιβάλλουν είναι αστείοι, ενδιαφέροντες και θα μπορούσε να έχει ο καθένας από ένα δικό του βιβλίο. Όλοι τους είναι δεμένοι με μια τρυφερή ιστορία γεμάτη με απίθανο χιούμορ, ανατροπές, μυστήριο, φαντασία και ένα τέλος, που δεν θα αποκαλύψω φυσικά, αλλά με άφησε μουδιασμένο για μέρες. Βασικά ακόμα δεν έχω συνέλθει εντελώς, αλλά ανακάλυψα πως το βιβλίο έχει δυο συνέχειες και σκοπεύω να τις διαβάσω, αλλά δεν ξέρω πώς να νιώσω γι’ αυτό. Όπως και με το τέλος του Inception, ναι μεν θέλω να μάθω αν σταμάτησε η σβούρα, αλλά δεν βρίσκεται εκεί το νόημα.

Γενικά το βιβλίο είναι απολαυστικότατο και ελπίζω μια μέρα όλα τα βιβλία του Christopher Moore να γίνουν ταινίες, να μεταφραστούν στα ελληνικά και να ανεβεί αυτός ο απίθανος συγγραφέας στο βάθρο που του αξίζει. Ω, Christopher Moore, πάρε με εδώ και τώρα! Για μαθητή σου…