Entropy – review

Πάντα όταν διαβάζω ένα βιβλίο που με έχει αγγίξει βαθιά, όπως έχω μοιραστεί κι άλλη φορά, δυσκολεύομαι να γράψω άποψη για αυτό. Μπορεί να κλωθογυρίζει για μέρες στο μυαλό μου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να βάλω τις σκέψεις μου σε μία σειρά και να βρω τις σωστές λέξεις για να το περιγράψω και να βγάζουν νόημα, αποφεύγοντας παράλληλα να φανώ υπερβολική, διστάζω. Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματά μου, που αισθάνομαι πως ό,τι και να πω θα είναι λίγο και δεν θα περιγράφει επακριβώς τα όσα ένιωσα κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας της ανάγνωσης.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και το νέο μυθιστόρημα της Λίλλυς Σπαντιδάκη, Entropy, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μόνο ημέρες από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος έχοντας ένα καταπληκτικό εξώφυλλο και μία δυνατή κι ενδιαφέρουσα περίληψη.

Έχοντας διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως κι έχοντας ενθουσιαστεί με το Χωρίς Σκηνή και ιδιαίτερα με το Ο Διάβολος Τραγουδούσε τα Μπλουζ και την ξεχωριστή ηρωίδα του, τη Ζόλα Μάιλς, ανυπομονούσα και ταυτόχρονα αγωνιούσα για το επόμενο συγγραφικό βήμα της συγγραφέως, καθώς ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά.

Κι έρχεται η ώρα που διαβάζω την ιστορία της Ελίζαμπεθ Μπανκς ή αλλιώς Μαντ Ντα Σίλβα, κι ενθουσιάζομαι, δεν μπορώ να σταματήσω λεπτό την ανάγνωση και παρά το γεγονός ότι η ηρωίδα με ζόρισε σε κάποια σημεία, καθώς δεν είναι από τις πιο εύκολες και συνηθισμένες περιπτώσεις, κατάφερα να νιώσω στο έπακρο τα συναισθήματά της και να την κατανοήσω σε όλα της, ακόμα και στις πλέον δύσκολες φάσεις, στις ακραίες συμπεριφορές κι αντιδράσεις, στις αυτοκαταστροφικές τάσεις της.

Σε αυτό δε βοήθησε μόνο το γεγονός ότι η αφήγηση είναι από τη μεριά της ηρωίδας, αλλά κυρίως η δυναμική του συγκεκριμένου χαρακτήρα και φυσικά η γραφή της Λίλλυς Σπαντιδάκη που παραμένει μία από τις πιο δυναμικές, αξιόλογες, ανατρεπτικές και σύγχρονες ελληνικές πένες θεωρώ που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στα ελληνικά γράμματα.



Για την ιστορία ό,τι χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος πιστεύω πως αναγράφεται στην περίληψη του βιβλίου. Η Ελίζαμπεθ Μπανκς είναι μία ασυμβίβαστη δεκαεπτάχρονη κοπέλα, που ζει στην Αμερική των ’90s και διαφέρει από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας και της μικροαστικής περιοχής στην οποία ζει. Ντύνεται διαφορετικά, ακούει πολλή και σκληρή μουσική, έχοντας για πρότυπο τον Κερτ Κομπέιν, γράφει λέξεις-στίχους που θα μπορούσαν να είναι και ποίηση κι έχει εξιδανικεύσει τόσο πολύ την έννοια της ελευθερίας που την αναζητάει με όσους περισσότερους τρόπους μπορεί. Οι αποφάσεις, αλλά και η τύχη, θα την οδηγήσουν στο να έρθει σε επαφή με κάποιους αντισυμβατικούς τύπους, να φύγει μαζί τους και να ζήσει την απόλυτη περιπέτεια στους δρόμους των ΗΠΑ, γνωρίζοντας το σκληρό πρόσωπο της ζωής, αλλά κι εμπειρίες που δύσκολα ένα παιδί της ηλικίας της έχει ζήσει.

Το Entropy πάντως δεν είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα, από την άποψη ότι περιλαμβάνει στις σελίδες του αρκετές σκληρές κι έντονες εικόνες που τις σκέφτεσαι για καιρό, αλλά κι αρκετή μαυρίλα και θάνατο. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μην επηρεαστεί ο αναγνώστης από την πρωταγωνίστρια. Μπορεί να την αντιπαθήσει, να την σιχαθεί, να την μισήσει, αλλά ανεπηρέαστος δεν θα αισθανθεί στιγμή από τον λόγο και την αύρα της. Είναι ένα βιβλίο και μία ηρωίδα, που με βάση την δική μου εμπειρία, θα στιγματίσει κι άλλους και θα σκέφτονται για αρκετό καιρό μετά. Είναι τέτοια η δυναμική του κειμένου και η σκιαγράφηση της Ελίζαμπεθ-Μαντ, που θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, με σάρκα και οστά. Αν αυτό δεν είναι συγγραφική επιτυχία, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.

Είναι ένα μυθιστόρημα με πολλή μουσική, έντονες καταστάσεις, ένα βιβλίο που δεν σε αφήνει να το αφήσεις παρά μόνο αφότου έχεις φτάσει στην τελευταία σελίδα. Προσωπικά θα το ”κουβαλάω” για αρκετό καιρό μετά και δύσκολα πιστεύω θα βρεθεί πλέον μία ηρωίδα να με συνταράξει με τρόπο τόσο εκκωφαντικό όσο με επηρέασε η Μαντ τις λίγες ημέρες που κράτησε η ανάγνωση του βιβλίου.