“Η Σκιά στο Σπίτι” του Κωνσταντίνου Κέλλη – review


Ο Κωνσταντίνος Κέλλης από την πρώτη του συλλογή διηγημάτων έδειξε ότι είναι ένας πολλά υποσχόμενος νέος συγγραφέας και ένας πραγματικός λογοτέχνης. Αρκεί κάποιος να τον διαβάσει για να δει κι ο ίδιος με πόση φροντίδα, λεπτομέρεια και σχολαστικότητα περιβάλλει τα κείμενά του και πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε υπερβολικός.

Σαν αναγνώστρια δεν έχω κρύψει πως προτιμώ μία μυθιστορηματική δομή από μία σύντομη αφήγηση, εντούτοις, πολλές από τις ιστορίες που υπάρχουν στην πρώτη του συλλογή “Το φως μέσα μου: Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες”, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους και τις θυμάμαι έντονα μέχρι σήμερα.
 
Κι όταν πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, η Νεκρή Γραμμή, μία ιστορία τρόμου που επιδεικνύει από την εισαγωγή ακόμη τις άγριες διαθέσεις της, η εκτίμηση για το ταλέντο του συγγραφέα έπιασε κορυφή, θεωρώντας πως το να αφηγηθείς μία ολοκληρωμένη ιστορία τρόμου που σε καμία περίπτωση δε θα κάνει ”κοιλιά” στις 300 και βάλε σελίδες της κι ότι θα καταφέρει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα σταθερή, τις σκηνές τρόμου δυνατές και στις δόσεις που πρέπει, χρησιμοποιώντας το gore ως εργαλείο για την πλοκή και όχι για να καλύψει ενδεχομένως κενά στην αφήγηση, είναι στοιχεία αξιοσημείωτα που δημιουργούν μεγαλύτερες προσδοκίες για τη συνέχεια.

Η συνέχεια αυτή έφτασε με τους καλύτερους οιωνούς και έχοντας μία περίληψη που, όταν την διάβασα, αναφώνησα ότι αυτή είναι μία ιστορία τρόμου για εμένα. Αγαπώ τις τρομακτικές ιστορίες που ξετυλίγουν το κουβάρι της αφήγησής τους σε στοιχειωμένα σπίτια και στους ”τοίχους” τους κρύβουν εκδικητικές φασματικές οντότητες, πόσο μάλλον όταν μία τέτοια ιστορία τοποθετείται επί ελληνικού εδάφους.

Όπως και στη Νεκρή γραμμή, έτσι και με τη Σκιά στο σπίτι, ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του σε ελληνικό έδαφος και πιο συγκεκριμένα στη Βόλβη, την Θεσσαλονίκη και στην Αλεξανδρούπολη.

Για την υπόθεση δεν θέλω να μαρτυρήσω πάρα πολλά. Είναι μία ιστορία που περιβάλλεται από μυστήριο και οι όποιες ανατροπές-αποκαλύψεις έρχονται σταδιακά και στον χρόνο που πρέπει. Θα γράψω απλά ότι πρόκειται για την ιστορία μίας δεμένης κι αγαπημένης ελληνικής οικογένειας που μέσα σε μία νύχτα η τραγωδία τής χτυπάει την πόρτα και προκειμένου να σταθεί και πάλι στα πόδια της, αποφασίζει να κάνει μία καινούργια αρχή μακριά από το διαμέρισμα όπου ζούσε μέχρι πρότινος και να εγκατασταθεί σε ένα επιβλητικό αρχοντικό που λειτουργούσε κάποτε σαν μοτέλ στην επαρχία, και πιο συγκεκριμένα στην Βόλβη και στο πλάι της λίμνης της. Το σπίτι όμως είναι παλιό και κρύβει κι αυτό τη δική του τραγική ιστορία, τα δικά του μυστικά και φυσικά δε γίνεται να μην επηρεάσει την οικογένεια που ήρθε να ζήσει στους παλαιόχτιστους τοίχους και μέσα στα καγκελόφραχτα όριά της.

Σε ένα τέτοιο κλειστοφοβικό και σκοτεινό σκηνικό εξελίσσεται η πλοκή, με την ατμόσφαιρα να παίζει πρωταρχικό ρόλο και να σε μυεί από νωρίς στο χώρο δράσης της. Το κείμενο επίσης δεν είναι φορτωμένο, σε μία ιστορία σαν αυτή, ο τρόμος υποβόσκει και δρα εκεί που δεν το περιμένεις. Η ατμόσφαιρα και η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό απλώνεται μέσα στο σπίτι και γύρω απ’ αυτό, ελοχεύουν σε κάθε σκηνή αυτού και ουσιαστικά νιώθεις την απειλή και τον κίνδυνο μαζί με τους ήρωες. 

Σε ένα βιβλίο τρόμου συχνά οι χαρακτήρες που συναντώνται δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι ή προσεκτικά σκιαγραφημένοι, με αποτέλεσμα να μοιάζουν με καρικατούρες. Ο Κωνσταντίνος Κέλλης, όπως και με τη Νεκρή Γραμμή, δημιουργεί και σε τούτο το βιβλίο αξιόλογους πρωταγωνιστές, που αν και το βάρος δίνεται όπως είναι φυσικό στο μυστήριο που υπάρχει γύρω από το αρχοντικό, δεν αναγκάζει τους ήρωές του να κάνουν πράγματα που δεν θα ταίριαζαν στην ηλικία και την ιδιοσυγκρασία απλών ανθρώπων που ουδέποτε έδειχναν να πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες και μεταφυσικές έννοιες. 

Αλλά ακόμη κι εκείνοι που πιστεύουν, δεν καταφεύγουν σε υπερβολές και η συμμετοχή τους είναι ουσιαστική και γίνεται πάντα με γνώμονα την υπόθεση. 
Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον, γιατί ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί δημιουργούν τις βάσεις για να ξεδιπλωθεί το κουβάρι μίας ιστορίας που σε αναγκάζει να αισθανθείς την σκιά και την απειλή που την περιβάλλει σχεδόν δίπλα σου, κοιτάζοντας μέχρι και τις σκιές στις γωνίες του σπιτιού σου τη νύχτα με διαφορετικό μάτι απ’ ότι πριν.

Η Σκιά στο σπίτι είναι ένα βιβλίο που, αν και horror αισθητικής και χωρίς φυσικά να χάνει σε καμία στιγμή την ταυτότητά του, χρωματίζεται από την αγάπη σε όλες τις μορφές της. Γεγονός που εύλογα αποκαλύφθηκε και στο φετινό ΦantastiCon, με τον συγγραφέα να πραγματοποιεί έναν εύστοχο μουσικό συσχετισμό, χαρακτηρίζοντας την Σκιά ως μπαλάντα σε σχέση με τον πιο ροκ χαρακτήρα της Νεκρής Γραμμής.

Άλλο ύφος και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους αναγνώσματα, με κοινά σημεία μονάχα την εξαιρετική χρήση της γλώσσας. Και στη Σκιά, οι εύστοχες παρομοιώσεις είναι γεγονός, με τον λόγο να παραμένει στα επίπεδα που έχει συνηθίσει ο Κέλλης τους αναγνώστες του. 
Κι αν στέκομαι πολλές φορές στη γραφή, είναι γιατί στα βιβλία αυτού του είδους, ακόμα και από καταξιωμένους συγγραφείς του χώρου, δίνεται πολλές φορές η εντύπωση πως εκείνη παραμερίζεται προς χάρη του εύκολου τρόμου. 

Η Σκιά στο Σπίτι είναι ένα μυθιστόρημα που σε μυεί στην ιστορία του ομαλά, αλλά που σε καμία στιγμή δεν σε αφήνει να χάσεις το ενδιαφέρον σου. Το διαβάζεις σιγά σιγά και ρουφάς κάθε εικόνα που αυτό σού αποκαλύπτει. Είναι ένα κείμενο που κρατά όλες σου τις αισθήσεις ζωντανές. Νιώθεις τα πόδια σου να πατάνε με θόρυβο τα παλαιά πατώματα του αρχοντικού, αισθάνεσαι τις απειλητικές οντότητες πίσω ή δίπλα σου, ”γεύεσαι” τον τρόμο και μυρίζεις τα σαπισμένα φύλλα που υπάρχουν διάσπαρτα στον κήπο με την αγωνία να χτυπάει και να  πονάει τα μηνίγγια σου.
Είναι ένα πλούσιο σε σελίδες, λέξεις, εικόνες βιβλίο, που όμως δεν διαβάζεται μονάχα από ανθρώπους που τους αρέσουν οι μυστήριες ιστορίες, που επιθυμούν να φοβηθούν ή να αισθανθούν ”ενόχληση” με κάποιο τρόπο, αλλά ένα μυθιστόρημα που μπορεί να διαβαστεί από όλους γιατί είναι για όλους. Ένα καλό βιβλίο που είναι ικανό να δημιουργεί έντονα συναισθήματα, που σε αναγκάζει να νοιαστείς, που είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, που ο συγγραφέας του αγαπάει την ελληνική γλώσσα και η αγάπη του αυτή είναι έκδηλη από την πρώτη πρόταση μέχρι τη τελευταία, που δεν καταφεύγει σε ευκολίες κι εκβιασμούς, σε ξεπερασμένα μοτίβα, αλλά που μέσα από μία ίσως κλασική ιστορία έχει να σου πει κι άλλα πράγματα και να σου προκαλέσει ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, μπορεί να απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες ανεξαιρέτως. Κι όταν λέω σε όλους, εννοώ σε όλους αυτούς που το βιβλίο δεν είναι απλά ένα αντικείμενο για να υπάρχει στη βιβλιοθήκη τους, αλλά αντίθετα κάτι μοναδικό και πολύτιμο το οποίο δεν θα ξεχαστεί και θα μπορούν να καταφεύγουν σε αυτό ξανά και ξανά. Και Η Σκιά στο σπίτι αξίζει να κοσμεί κάθε τέτοια ελληνική βιβλιοθήκη.

Πραγματικά είναι ένα βιβλίο που όσα λόγια και να γράψεις, πάντα θα κρίνεις ότι δεν είναι αρκετά. Μία ιστορία που διαδραματίζεται Άνοιξη, αλλά που διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα τις κρύες νύχτες του Χειμώνα. Απλά αφεθείτε, θα σας συνεπάρει και θα το θυμάστε για πολύ καιρό μετά.