Γιατί τα John Wick ΔΕΝ ειναι απλά 2 ταινίες με πιστολίδι

Πριν δύο περίπου χρόνια, το John Wick έσκασε σαν κεραυνός μέσα σε εκείνο το ομιχλώδες τοπίο που βρίσκεται ανάμεσα στις ακριβές παραγωγές δράσης και τα b-movies, αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις και αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον για τον Keanu Reeves. Η ταινία κατόρθωσε να πετύχει μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ gun-fu, καθαρού πιστολιδιού, χορογραφημένου ταβερνόξυλου, χιούμορ, αλλά και να κατακτήσει εκείνη την δυσπρόσιτη κορυφή των ταινιών δράσης, να κάνει τον θεατή να νιώσει δέος για τον κεντρικό χαρακτήρα, τον John Wick, και μάλιστα προτού χρειαστεί να ρίξει μια σφαίρα.

john-wick

Ο Keanu έδειχνε να απολαμβάνει έναν ρόλο που ανακάτευε πρώιμο John Woo με Κουροσάβα και αρχετυπικά γουέστερν, και η απόφαση να συμμετέχει ο ίδιος σε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις σκηνές μάχης αντί για κασκαντέρ, επέτρεψε στην ταινία να μας παρουσιάσει μια από τις «καθαρότερες» σκηνοθεσίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε σεκάνς δράσης, δίχως τα κουνήματα κάμερας, τα στριφογυρίσματα ή τις άπειρες αλλαγές πλάνου που στοιχειώνουν συχνά παρόμοιες ταινίες (αυτή τη στιγμή μόνο το Daredevil του Netflix μου έρχεται στο μυαλό ως κάτι ισάξιο σε αυτό τον τομέα). Προσθέστε ένα κάρο fanboy αναφορές σε ταινίες σταθμούς του είδους (hint: ψάχτε το όνομα του club στη ταινία), βάλτε σαν κερασάκι το απολαυστικότατο soundtrack (με ένα από τα πιο κουλ leitmotiv που έχω ακούσει για χαρακτήρα δράσης) και δεν είναι να απορεί κανείς με την ανυπομονησία αρκετού κόσμου για το τι έμελλε να μας παρουσιαστεί στο «δεύτερο κεφάλαιο» της επανένταξης του John Wick στην σκληρή εργατιά των επαγγελματιών δολοφόνων.

Επαγγελματιών δολοφόνων, οι οποίοι στην πρώτη ταινία έδειχναν να διαθέτουν κάτι το ιδιαίτερο. Ο ρουχισμός, η παρουσία ενός ξενοδοχείου ειδικά για εκείνους με ειδικούς απαράβατους κανόνες, η μέθοδος πληρωμής μέσω χρυσών νομισμάτων που δείχνουν να αποτελούν ένα είδος ειδικού συναλλάγματος σε αυτή τη κοινωνία, και μια γενικότερη ελαφρώς avant-garde αισθητική, έδειχναν να διαφοροποιούν αυτήν την εγκληματική κοινωνία από παρόμοιες που έχουμε δει σε άλλες ταινίες.

Προσωπικά, στο John Wick 2 ήλπιζα να δω μια χορταστική action movie, η οποία θα συνέχιζε στα πρότυπα της πρώτης ταινίας, διατηρώντας αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία αισθητικής, στυλ και απολαυστικά καθαρής σκηνοθεσίας που την έκαναν να ξεχωρίσει. Ήλπιζα, δηλαδή, ένα Taken 2, αλλά …καλό.

Γιατί, αυτό θα ήταν για εμένα το αναμενόμενο από το τρίδυμο Chad Stahelski, David Leitch (σκηνοθεσία) και Derek Kolstad (σενάριο). Το να έβλεπαν δηλαδή, σαν καλά παιδιά, τι δούλεψε στη πρώτη ταινία και ακολουθώντας κατά γράμμα το εγχειρίδιο του Χόλυγουντ για τις «τυχερές» εκείνες ημι-b-movies που γίνονται απρόσμενα επιτυχίες, να γύριζαν μια ξαναζεσταμένη σούπα. Νόστιμη, αλλά ξαναζεσταμένη. Αυτό περίμενα, και νομίζω, αυτό περίμεναν οι περισσότεροι.

Αυτό που δεν περίμενα, ήταν το John Wick: Chapter 2.

Το John Wick: Chapter 2 συνεχίζει την επιτυχημένη συνταγή gun-fu του πρώτου μέρους, και μάλιστα πολλαπλασιάζει τη δράση (πλέον μιλάμε για αριθμούς πτωμάτων εφάμιλλους με γενοκτονία και αλήθεια να λέγεται, ο –πλέον σε βαθμό αναισθητοποίησης του θεατή- αριθμός σκοτωμών, αποτελεί, ίσως, τη μοναδική μου ένσταση για το φιλμ), αλλά δε στέκεται, όπως άλλες ταινίες, ικανοποιημένη μόνο με αυτό, αναμένοντας την εγγυημένη βροχή από λεφτά εισπράξεων που αναπόφευκτα θα τη λούσουν. Όχι.

john-wick

Και εδώ φτάνουμε στο σημείο για το οποίο αποφάσισα να γράψω για αυτά τα δύο φιλμ, αντί απλά να αποτελούν στο μυαλό μου μια καλή πρόταση για να περάσει κανείς ευχάριστα την ώρα του τρώγοντας το μπέργκερ μπροστά από τη τηλεόραση.

Γιατί, πλέον, τα δύο John Wick στο σύνολό τους δεν αποτελούν απλά δύο ταινίες δράσης. Αποτελούν την εισαγωγή σε έναν ολόκληρο κόσμο. Ο Kolstad κυριολεκτικά ξεσάλωσε και, εκεί που η παρουσία του ξενοδοχείου Continental με τους κανόνες του και το ιδιαίτερο στυλ του μας φαινόταν στην πρώτη ταινία μια έξυπνη πινελιά σε ένα κατά τα άλλα «προσγειωμένο», όσον αφορά την ατμόσφαιρα, φιλμ, στο «Chapter 2» αποδεικνύεται η κορυφή ενός παγόβουνου, μια σελίδα από ένα ολόκληρο βιβλίο το οποίο μας περιγράφει με πλούσια λεπτομέρεια τον κόσμο του John Wick. Πλέον μπορώ να πω ότι οι ταινίες έχουν ξεφύγει από το «καθαρό» action genre, και φλερτάρουν με το urban fantasy, ένα urban fantasy στο οποίο το μόνο (σχεδόν) υπερφυσικό στοιχείο είναι η υπεράνθρωπη ευκολία των ανθρώπων που ανήκουν στον κύκλο του John Wick στο να σκορπούν τον θάνατο. Δεν θέλω να προδώσω στοιχεία για τη ταινία, αλλά θα αρκεστώ να πω το εξής, απευθυνόμενος σε όσους γνωρίζουν από RPG, ότι με τη δεύτερη ταινία και μόνο, το «σύμπαν» του John Wick είναι τόσο πλούσιο, που θα μπορούσε κανείς να αρχίσει να γράφει campaign με αυτό το σκηνικό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου ήρθε στο μυαλό ο κόσμος του World of Darkness, χωρίς το υπερφυσικό στοιχείο.

Κάνοντας μακροβούτι  στις ιδιαιτερότητες που έκαναν την πρώτη ταινία να ξεχωρίσει, το John Wick: Chapter 2 παίρνει ένα ρίσκο, πράγμα σπάνιο για το Χόλυγουντ, και επιχειρεί ένα ιδιαίτερο πάντρεμα παραδοσιακού action film με την αισθητική που θα περίμενε να βρει κανείς σε urban fantasy, τολμώντας να επενδύσει στο χτίσιμο ενός ξεχωριστού κόσμου, ενός ολόκληρου κινηματογραφικού «σύμπαντος», κι όλα αυτά απλά για «μια ταινία με πιστολίδι».

Το John Wick: Chapter 2 όχι απλά κατακτά την δυσπρόσιτη κορυφή που ανέφερα στην αρχή του κειμένου, αλλά βγάζει το ανεμόπτερο και μέσα από χιονοθύελες και καταιγίδες επιχειρεί να πετάξει και στο απέναντι βουνό, με τη σημαία στο χέρι. Απ’ ότι φαίνεται, τα καταφέρνει.

About The Author

Σήριαλ Killer Αν τον πλήρωναν για να βλέπει σειρές και ταινίες θα ήταν πλούσιος. Ακόμα και ένα φιλί στο μέτωπο να του δινε η νεραϊδα της pop culture για κάθε πράγμα που έχει δει πάλι θα ήταν πλούσιος γιατί θα είχε μαζέψει σε βάζα ένα τόνο απο σάλιο νεραϊδας και υποθέτω οτι σε ορισμένους κύκλους κάτι τέτοιο θα έπιανε καλά λεφτά. Έχει κάνει ως σήριαλ killer δύο ολόκληρα επεισόδια για το SpoilerAlert (έκανε και το logo που έχουμε ως cover, οπότε αυτός φταίει που έχουμε αυτά τα ήρεμα και απαλά χρώματα στο σήμα).  Επίσης ακούει πολύ μουσική με πράγματα που έχουν ηλεκτρικές κιθάρες μέσα, έχει διαβάσει αρκετά κόμικ ώστε τρομάξει ο Wil Wheaton και κάνει Photoshop. Κανονικά διαβάζει απ' όλα, αλλά πριν ένα χρόνο έκανε τάμα να διαβάσει όλη τη σειρά science fiction "the Horus Heresy" του Warhammer 40k, κι επειδή οι τύποι βγάζουν βιβλία σε αυτή τη σειρά πιο γρήγορα απο ότι τα διαβάζει, μάλλον θα διαβάζει Horus Heresy μέχρι τα γεράματα, οπότε και θα εχει πλέον ξεχάσει εντελώς τι σημαίνει καλή λογοτεχνία.
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments