La Casa de Papel – Review

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι η τηλεοπτική σειρά La Casa de Papel (Money Heist – H Tέλεια Ληστεία, 2017) αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές αποκαλύψεις των τελευταίων ετών. Είναι σχεδόν απίθανο να μην προταθεί για προβολή η εν λόγω ισπανική σειρά σε σχετικές συζητήσεις, ενώ δύσκολα δεν θα πέσει κάποιος πάνω της στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί όμως έχει τραβήξει τόσο έντονα πάνω της τους προβολείς και εν τέλει αξίζει όλος αυτός ο σαματάς γύρω από το όνομα της?

Η βασική υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών, την οποία επιχειρούν 8 ληστές στο Βασιλικό Νομισματοκοπείο της Ισπανίας. Πίσω από το όλο ακατόρθωτο εγχείρημα κρύβεται μια μεγαλοφυή ηγετική φιγούρα, που αυτοαποκαλείται Καθηγητής, και έχει οργανώσει το σχέδιο προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το αψεγάδιαστο σχέδιο όμως αρχίζει να στραβώνει όταν εμπλέκεται ο αστάθμητος παράγοντας της δυναμικής των ανθρωπίνων σχέσεων.

Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σεναριακές ευκολίες, οι οποίες αφενός είναι λίγες και αφετέρου εύκολα προσπελάσιμες, η σειρά είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που προσφέρει απλόχερα μια binge watching εμπειρία. Τι και αν το Netflix αποφάσισε να την χωρίσει σε δυο ενότητες (13 και 9 επεισόδια αντίστοιχα), η σειρά βλέπεται ακατάπαυστα και δύσκολα θα θυμηθεί κανείς πότε και κυρίως γιατί άλλαξε ενότητα.

Η καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία πλαισιώνεται από καλογραμμένους χαρακτήρες, οι οποίοι κερδίζουν αβίαστα τον ανυποψίαστο θεατή που ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη τους. Μουτζουρώνοντας δεξιοτεχνικά την λεπτή γραμμή μεταξύ καλού και κακού, οι σεναριογράφοι κατορθώνουν να ζωγραφίσουν όμορφα τα κίνητρα των (αντί)ηρώων. Δύσκολα δεν θα ταυτιστεί κάποιος με κάποιες πλευρές του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών, είτε από την πλευρά των ληστών είτε από την μεριά των ομήρων. Και εδώ μάλλον έγκειται το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει κερδίσει η συγκεκριμένη σειρά.

Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότερο ορθολογιστές θεατές θα ενοχληθούν από την ισοπεδωτική δύναμη του έρωτα και από τον κεντρικό ρόλο που του δίνεται στη τροπή των γεγονότων. Για τους υπόλοιπους ρομαντικούς όμως θα δράσει ενισχυτικά τόσο ως προς την κατανόηση της ροής της ιστορίας όσο και προς την συμπάθεια των χαρακτήρων. Αναμφισβήτητα δεν έχει δοθεί η ίδια βαρύτητα στο ιστορικό κάθε χαρακτήρα και έτσι έχουμε μια πληθώρα προσώπων μεταξύ αυτού που αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη του μόλις πεθαίνει, μιας και δεν έχει ξεστομίσει ούτε μια κουβέντα σε όλη τη σειρά και αυτού που πεθαίνει και σε πιάνουν τα ζουμιά. Προφανώς οι δημιουργοί της, για χάρη της γρήγορης αφήγησης, δεν έδωσαν το απαραίτητο βάθος σε όλους τους ήρωες. Για τους περισσότερους είναι δικαιολογημένο, όμως  για μερικούς μπορεί να θεωρηθεί μεμπτό.

Τελικά, αξίζει το La Casa de Papel να συζητείται τόσο πολύ? Μάλλον ναι. Είναι η καλύτερη σειρά των τελευταίων ετών? Μάλλον όχι ή καλύτερα θα δείξει ο χρόνος. Το σίγουρο είναι ότι η συγκεκριμένη σειρά θα μας απασχολήσει και στο μέλλον αφού το Netflix, βλέποντας την απήχηση της, αγόρασε τα δικαιώματα και έχει δώσει πράσινο φως για μια τρίτη ενότητα που θα εισβάλει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες κάπου μέσα στο 2019.