Το La La Land θα σαρώσει τα Όσκαρ. Αla δεν θα έπρεπε.

Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το lalaland έχει προκαλέσει αυτό το κύμα αlalaσμού, μέχρι που είδα αυτό το βιντεάκι, όπου ο Sebastian και η Mia τραγουδούν μαζί το “City of Stars”. Είναι η χημεία μεταξύ των δυο νέων και πανέμορφων πρωταγωνιστών της Έμμα και του Ράιαν, η γλυκιά και ρομαντική μουσική και οι ταξιδιάρικοι στίχοι.

Και αυτή είναι η ‘μαγεία’ του Lalaland. Οι πιανιστικές νότες, οι τζαζ ήχοι, ο χορός και η ομορφιά του τοπίου σου προσφέρουν τη δυνατότητα να ξεφύγεις από την μαύρη πραγματικότητα και να θυμηθείς ή να ονειρευτείς τώρα ξανά όλα εκείνα τα αστέρια που αντικρίζουν τα μάτια σου.

Όμως η ταινία είναι μια οφθαλμαπάτη, όπως ακριβώς και το Hollywood.

Spoilers ahead

Δεν είναι απαραίτητο όλες οι ρομαντικές ταινίες να έχουν happy end.

Αντιθέτως, οι πιο ενδιαφέρουσες είναι εκείνες που παρουσιάζουν μια άλλη -πιο ρεαλιστική πλευρά.

Όμως, εδώ ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος εξιδανικεύει μια τοξική, μη ρεαλιστική και κλισεδιάρικη άποψη για το πως μπορείς να δημιουργήσεις τον κόσμο σου πετυχαίνοντας τα όνειρά σου. Σε συνέχεια από το whiplash που αποθέωνε μια σχέση μαθητή – δασκάλου που βασιζόταν στην κακοποίηση του πρώτου από τον τελευταίο, υπό τον μανδύα του ‘no pain no gain’ στο Lalaland έχουμε την ιστορία δυο εγωπαθών ατόμων που “θυσιάζουν” τα πάντα μπροστά στη ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ. Μια χαζή ‘θυσία’ αφού μετά την περίοδο μέλιτος στη σχέση των Sebastian-Mia (ας τους πούμε Sebia), η οποία τελειώνει απότομα και χωρίς να βγάζει νόημα, η επιτυχία καλεί τους Sebia σε διαφορετικούς δρόμους και ενώ χωρίζουν με ‘θα δούμε πως θα πάει’ ξαφνικά τους βλέπουμε να είναι επιτυχημένοι, ο καθένας στον τομέα του ΑΛΛΑ.  Υπάρχει πάντα ένα ΑΛΛΑ, Ε;

Το κλισέ μοτίβο των ρομαντικών ταινιών είναι boy-meets-girl, boy-loses-girl είτε λόγω εσωτερικών (εγωισμός) είτε εξωτερικών (τρίτοι συγγενείς κ.λπ.) boy-gets-girl-back γιατί και οι δυο καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και η αγάπη τους που είναι αληθινή και αγνή, κυριαρχεί. Στην ταινία, το μοτίβο αυτό ξεκινά, ξεδιπλώνεται αλλά ανατρέπεται με ένα μοντάζ ‘… χρόνια μετά’. Καταρχάς, το κόλπο ‘…. χρόνια μετά’ το θεωρώ κλεψιά και φτηνιάρικη ένδειξη αδυναμίας γιατί μου στερεί όλες τις σκηνές, τα συναισθήματα και τις στιγμές που θα θέσουν τη βάση για το φινάλε. Τέλος, υπάρχει ένα άλλο αφηγηματικό κόλπο από τα βάθη του αρχαίου δράματος, το deus ex machina, όπου εκεί που π.χ. ο Οιδίποδας έχει βγάλει τα ματάκια του (μην ακούσω γκρίνια για σποιλερ) εμφανίζεται ο ‘θεός’ -το άγαλμά του δλδ- πάνω στη σκηνή για να εξιλεώσει τον πρωταγωνιστή και να δώσει τη λύση. Έτσι και εδώ, με ένα deus ex machina – απ’ την ανάποδη-, οι sebia βρίσκονται σούπερ επιτυχημένοι αλλά χώρια. Μέχρι εδώ το πάμε καλά. Αλλά, επειδή η καζαμπλάνκα είναι ισχυρή μέσα μας, η Mia, από όλα τα jin joints of all the world μπαίνει στο jazz club του Sebastian.

Και εκεί, η ταινία παθαίνει αυτό που πάθανε οι πρωταγωνιστές της :

Από την υπερβολική εγωπάθειά της, ξεφουσκώνει καθώς μας κλείνει το μάτι, μας δίνει το κλασικό χολιγουντιανικό φινάλε και μας λέει ΟΧΙ. Οι Sebia ξαναχωρίζουν αφού έχουν ανταλλάξει βλέμματα πάθους και γλυκόπικρης μετάνοιας κ στεναχώριας, εντελώς άκυρα αν με ρωτάς. Αφενός γιατί ο έρωτας αυτός δεν με έπεισε αλλά και αφετέρου η εξήγηση ‘οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες είναι ρηχοί και εγωπαθείς φιλόδοξοι τύποι που θυσιάζουν τα πάντα για τη δόξα’ είναι μια καταθλιπτική και κλισεδιάρικη άποψη για τον ρομαντικό έρωτα στη ζωή. Ναι, η τέχνη, η επιστήμη κλπ απαιτούν θυσίες αλλά η εξιδανίκευση του  ‘καταραμένου έρωτα’ πέραν της εφηβικής ηλικίας είναι βαρετή.

H Mia τραγουδάει για την θεία της ‘she lives in her liquor/and died with a flicker/i ll always remember the flame’ επιβεβαιώνοντας το παραδοσιακό και ανέμπνευστο μοτίβο του ‘θυσιάστηκα για την τέχνη μου’ αγνοώντας μυωπικά ότι ‘Τα ιδανικά είναι η αφορμή για να εξυψωθούμε στα ουράνια ή η δικαιολογία για να συρθούμε στο χώμα’. Ή όπως γράφει ο Σάλιντζερ στο φύλακα στη σίκαλη “the mark of the immature man is that he wants to die nobly for a cause, while the mark of the mature man is that he wants to live humbly for one”. Κρίμα, ο έρωτας των Sebia έληξε άδοξα μπροστά στο ιδανικό της ταινίας ενώ θα μπορούσε να είχε ζήσει κι ας μην είχε μαζέψει τόσα βραβεία και όσκαρ. Και ίσως να ήταν πιο ενδιαφέρουσα ιστορία τότε.

Αlala, γιατί αυτή η ταινία μας κερδίζει έτσι;

Μήπως ‘φταίνε’ οι νότες, η βραχνάδα του Ράιαν και το γλυκό βιμπράτο της Έμμα στο τραγούδι City of stars; Μήπως είναι “A look in somebody’s eyes/ To light up the skies”; Η μήπως ένας άλλος στίχος; Αυτό το “A rat-tat-tat on my heart”;

About The Author

semiramis

H Semiramis έχει περάσει τα 2/5 της ζωής της βλέποντας ταινίες, ξένα σίριαλ και ακούγοντας μουσική, 1/5 πίσω από ένα γραφείο διαβάζοντας, 1/5 να κοιμάται και το τελευταίο 1/5 στον έξω κόσμο. Στο ερώτημα geek ή nerd απαντά 'φυτό'. Γράφει μανιωδώς τόσο για χόμπι όσο και για επαγγελματικούς λόγους.

  • Αγαπημένη ταινία: Pan's Labyrinth. Γιατί αν δεν ήταν Semiramis θα ήταν Ophelia.
  • Αγαπημένος βιβλίο: Η αθανασία του Milan Kundera, ό,τι έχει γράψει ο Irvin Yalom και ο Haruki Murakami. Τι θες να πεις δεν είναι ένα βιβλίο αυτό;"
  • Παιδικός ήρωας:  Η Κάντυ-Κάντυ. Γιατί από εκεί πήρε το -πραγματικό-όνομά της.
  • Αγαπημένο ζώο:  Γάτα. Δε χρειάζεται αιτιολογία.
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

1 Comment
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments
Alkianna Decie
6 years ago

I am lonely, I’m so lonely..Hours of watching american series ,cinemaniac, I adore escaping, I love adventure, I hate routine, I have nothing steady in my life, cause that’s the way I like it! In the summer I go to the cinema every week. I found La La Land adorable because it made me happy from the first scene. The retro Hollywood atmosphere, the vivid colours, the gorgeous couple, their not-giving up motto, the rythm that made me sing in the dark and stepping my feet on the floor, the illusion that I was still young and I could make my dreams come true, I felt so light and free like a butterfly! I even liked its unhappy end. I think that it made the film more unconvenional and gave a modern touch to it. Boy, it was worth watching!!