“Λευκές Νύχτες” της Ann Cleeves – review

Περίληψη από τον εκδότη:
“Ο επιθεωρητής Τζίμι Πέρεζ της αστυνομίας των Σέτλαντ θεωρεί αρχικά ότι έχει να κάνει με μια απλή περίπτωση αυτοκτονίας. Αναγνωρίζει το θύμα -ένας ξένος με αμνησία που είχε προκαλέσει αναστάτωση σε μια τοπική εκδήλωση το προηγούμενο βράδυ- αλλά σύντομα διαπιστώνει πως ο θάνατός του αποτελεί έργο ενός ψυχρού δολοφόνου.
Η έρευνα του Πέρεζ τον βυθίζει όλο και περισσότερο στα κρυμμένα μυστικά της μικρής κοινότητας των Σέτλαντ. Κι έπειτα κάποιος βρίσκει ένα δεύτερο πτώμα… Ο Πέρεζ ξέρει ότι πρέπει να σπάσει τον κύκλο πριν προκύψει κι άλλος θάνατος. Το κακό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν μια εποχή του χρόνου που τρελαίνει ολόκληρη την κοινότητα… τότε που η νύχτα γίνεται ένα με τη μέρα και τίποτα δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται…”

Εμείς που έχουμε φάει τα αστυνομικά με το κουτάλι, κατηγοριοποιούμε τα μυθιστορήματα αναλόγως το σασπένς, την πλοκή και την περιοχή. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Το μυθιστόρημα αυτό λοιπόν διαδραματίζεται στο σύμπλεγμα νησιών Shetlands στην Σκωτία, ένα υπέροχο μέρος για ένα βιβλίο μυστηρίου, μίας και τα νησάκια αυτά είναι κάπως ερημικά. Βοηθάει πολύ ο καιρός και το φαινόμενο τον «λευκών νυχτών», οπού δεν είναι πότε σκοτάδι, αλλά το βράδυ κυριαρχεί το λυκόφως ή αλλιώς το σούρουπο. Οι κάτοικοι των νησιών λίγο-πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους, κάτι που κάνει το μυστήριο ακόμα πιο γαργαλιστικό· όλοι κάτι κρύβουν. Μου άρεσε λοιπόν πολύ η περιοχή στην όποια διαδραματίζεται, όπως πολύ μου άρεσε και το «φονικό». Ένας άγνωστος βρίσκεται δολοφονημένος σε μία παράγκα και κάνεις δεν ξέρει το πώς, το γιατί και φυσικά το ποιος τον σκότωσε..
Οι χαρακτήρες ήταν καλούτσικα σχεδιασμένοι. Οι «Λευκές Νύχτες» είναι το δεύτερο βιβλίο στην σειρά του Σέτλαντ με κεντρικό ήρωα τον Ντεντέκτιβ Πέρεζ και φαινόταν. Ένιωθα όσο το διάβαζα πως κάτι έπρεπε να ξέρω για τον Ντεντέκτιβ, πως έλειπε η οικειότητα που θα είχα μαζί του εάν είχα διαβάσει και το πρώτο βιβλίο της σειράς. Παρ’όλα αυτά τον βρήκα συμπαθητικό, αν και μου φάνηκε πως η Ann Cleeves ακολούθησε τα χνάρια της Καμίλας Λάκμπεργκ δημιουργώντας ένα ζευγάρι σαν και των ηρώων στα βιβλία της. Την αποκάλυψη του μυστηρίου δεν την περίμενα, με εξέπληξε ευχάριστα.
Η γραφή δεν με ενθουσίασε καθόλου. Βεβαίως ίσως παίζει ρόλο και η μετάφραση, απλά την βρήκα κάπως απλοϊκή, χωρίς την λυρικότητα που τόσο μου αρέσει στα βιβλία μου. Αυτό που λάτρεψαν τα πονεμένα μου ματάκια ήταν το μέγεθος της γραμματοσειράς, μεγάλο και χορταστικό!
Το προτείνω σε όσους θέλουν ένα πιο χαλαρωτικό αστυνομικό, με αρκετό μυστήριο και αναπάντεχο τέλος.

Γεωργία Ζαρκαδάκη