Μη σβήσεις το φως – review

Ένα μυστηριώδες πλάσμα με μια ιδιαίτερη φωτοευαισθησία, που θυμίζει έντονα τον βαμπιρικό μύθο, κατοικεί μόνιμα στα σκοτάδια. Φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη σχέση με μια γυναίκα, απειλώντας διαρκώς την ίδια και το οικογενειακό της περιβάλλον. Στο παρελθόν της βρίσκεται κρυμμένη η τρομακτική αλήθεια της σύνδεσης με το ανατριχιαστικό πλάσμα.
Η ταινία αποτελεί τη πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά του David F. Sandberg, για τον δημιουργικό οίστρο του οποίου είχαμε αναφερθεί ξανά στο παρελθόν εδώ. Είναι ένας καλλιτεχνικός οίστρος που σε αυτή την, μόλις 80λεπτη ταινία, επιβεβαιώνεται. Ακολουθώντας τα χνάρια του James Wan, o Sandberg καταφέρνει εύκολα και αβίαστα να σε ξεβολέψει από την αναπαυτική σου καρέκλα. Χρησιμοποιώντας πανέξυπνα κλειστά πλάνα, ύπουλες γωνίες λήψης και παίζοντας διαρκώς με την εναλλαγή φωτός και σκοταδιού, καταφέρνει να δημιουργήσει γνήσιο τρόμο. Ο τρόμος αυτός είναι τόσο καλοστημένος που έχει τη δύναμη να ανεβάσει τους ρυθμούς της καρδιάς σου και να σε κάνει να ιδρώσεις, αν και περιορίζεται τις περισσότερες φορές στα ξαφνικά «μπου», τα οποία δυστυχώς δεν υποστηρίζονται σεναριακά.
Και κάπου εδώ εντοπίζεται το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας και εδώ είναι ένα καλό σημείο να σταματήσετε την ανάγνωση, αν δεν θέλετε να spoilerιαστείτε.

SPOILERALERT
Η απροκάλυπτη σύνδεση της ψυχικής νόσου με την βία και την τρέλα και η ακόλουθη ενίσχυση του στιγματισμού της, αποτελεί το σημαντικότερο ατόπημα της ταινίας. Η Νταϊάνα κατοικεί στο μυαλό της Σόφι, όμως στοιχειώνει όλα τα μέλη της οικογένειας της και ενίοτε, όταν αυτά την προστατεύουν, τα σκοτώνει. Όπως συμβαίνει και στις ψυχιατρικές διαταραχές, η Νταϊάνα εμφανίζεται μόνο όταν η Σόφι δεν έχει καλή διάθεση και διακόπτει την φαρμακευτική της αγωγή. Η επιλογή της αυτοχειρίας όμως, ως ενδεδειγμένης εύστοχης λύσης για την διακοπή του μαρτυρίου δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Η όλη προσπάθεια «ξεχειλώματος» της αριστουργηματικής μικρού μήκους ταινία lights out του Sandberg μέσω της εύκολη οδού της ψυχιατρικής νόσου είναι κάτι μεμπτό. Οι αμερικανικές παραγωγές οφείλουν να είναι πιο προσεκτικές όταν ασχολούνται με τέτοια ευαίσθητα θέματα. Το πώς βρέθηκαν στο σπίτι της ασθενούς, αρχεία ψυχιατρικών ιστορικών και συνεντεύξεων, αποτελεί πταίσμα μπροστά στα υπόλοιπα ολισθήματα.
Συμπερασματικά, ο κυριότερος στόχος μια ταινίας τρόμου, να σε κάνει να αισθανθείς άβολα και να σε τρομάξει, επιτυγχάνεται μια χαρά. Αν πλαισιωνόταν και από ένα καλύτερο σενάριο θα μας έκανε ίσως να παραληρούμε. Είναι εμφανές ότι ο Sandberg έχει τη δύναμη να μετατρέψει τα κατάλληλα σενάρια σε μνημειώδεις ανατριχιαστικές ταινίες τρόμου. Αναμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια της Annabelle και τα μελλοντικά του projects.
Όπως και να χει, οι εκάστοτε κινηματογραφικές αίθουσες, παρακούοντας την προσταγή του τίτλου, θα σβήσουν τα φώτα, θα βυθιστούν στο αφιλόξενο έρεβος και θα σημαδέψουν το σκοτάδι ανεπιστρεπτί.