Mindhunter – Review

Η σειρά τοποθετείται χρονικά στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και εξιστορεί την προσπάθεια δυο πρακτόρων του FBI να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και λειτουργούν οι κατά συρροή δολοφόνοι. Ο απώτερος σκοπός είναι η δόμηση ενός πρωτοκόλλου για την ανίχνευση και έγκαιρη αποτροπή μελλοντικών δολοφονιών. Με τη βοήθεια μιας ακαδημαϊκής ψυχολόγου στήνουν λοιπόν μια έρευνα παίρνοντας συνεντεύξεις από τους μεγαλύτερους φυλακισμένους εγκληματίες. Προφανώς σε μια Αμερική που ακόμα δεν έχει εντάξει στο λεξιλόγιο της τον όρο «serial killer», η προσπάθεια τους κωλύεται από πληθώρα εμποδίων που εμφανίζονται διαρκώς μπροστά τους τόσο στο πεδίο δράσης των φυλακών όσο και από υψηλότερα κλιμάκια του FBI.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτού του τελευταίου καλλιτεχνικού πονήματος του David Fincher είναι ο τρόπος με τον οποίο ο πασίγνωστος σκηνοθέτης έχει πλαισιώσει ένα κατεξοχήν τηλεοπτικό προϊόν με ξέχειλη κινηματογραφική αγάπη. Το Mindhunter είναι μια σειρά 10 επεισοδίων, που έχει τη δύναμη να καθηλώσει τον ανυποψίαστο θεατή σε μια ακατάπαυστη binge-watching εμπειρία. Μοιάζει να αποτελεί το καλύτερο δυνατό απόσταγμα της πρότερης κινηματογραφικής τέχνης του Fincher, έναν συνδυασμό της αψεγάδιαστης αποτύπωσης της εποχής του Zodiac, της κλιμακούμενης έντασης του Seven, της ατμοσφαιρικής προσαρμογής του Κοριτσιού με το Τατουάζ και της ανατρεπτικής δόμησης των χαρακτήρων του Gone Girl.

Παράλληλα, μέσα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο αναδύεται απλόχερα μια σταδιακά εξελισσόμενη εξαιρετική χημεία, η οποία πλαισιώνεται από την άκρατη υποκριτική δεινότητα των Jonathan Groff και Holt McCallany. Το κλασσικό αταίριαστο χαρακτηρολογικά δίδυμο μπορεί να φαντάζει λίγο κλισέ όμως παρουσιάζεται αψεγάδιαστα. Η αδυσώπητη ανάγκη του νεαρού πράκτορα Holden Ford να διεισδύσει στις πιο σκοτεινές πτυχές του μυαλού των δολοφόνων μέσα από ανατρεπτικές μεθόδους έρχεται σε σύγκρουση με την καλοπροαίρετη επιφυλακτικότητα του έμπειρου πράκτορα Bill Tench.

Ταυτόχρονα, οι συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στις φυλακές έχουν μια υποβόσκουσα δυναμικότητα που σε κάνει πολλές φορές να κρέμεσαι από τα χείλη τόσο των πρακτόρων όσο και των ανθρώπων-τεράτων που έχουν απέναντι τους. Εύκολα διαπιστώνει κανείς, αν ανατρέξει στα πρόσωπα των πραγματικών δολοφόνων, ότι η αποτύπωση τους είναι ανατριχιαστικά ακριβής. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίον κατορθώνουν κάθε φορά οι πράκτορες του τμήματος συμπεριφορικών επιστημών του FBI να κάνουν τους δολοφόνους να μιλήσουν είναι ευρηματικός.

Ασφαλώς η διαπροσωπική επικοινωνία των πρωταγωνιστών με τους έγκλειστους εγκληματίες και η ανάδυση των μύχιων τραυματικών τους εμπειριών δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει την καθημερινότητα τους. Και εδώ εντοπίζεται άλλη μια θριαμβευτική νίκη της σειράς αφού προσεγγίζει ωμά και ρεαλιστικά την επίδραση του αρρωστημένου κόσμου των δολοφόνων πάνω στην ομαλή ρουτίνα των πρακτόρων. Ακόμη και οι δευτερεύοντες ρόλοι της σειράς έχουν προσεγγιστεί ιδιαίτερα λεπτομερώς, με τις συντρόφους των πρωταγωνιστών να ξεχωρίζουν.

Το μόνο αρνητικό σημείο του Mindhunter μπορεί να εντοπιστεί στο υποκριτικό ταλέντο της Anna Torv, το οποίο μοιάζει στάσιμο και δύσκαμπτο. Είναι σαν να μετατράπηκε η Olivia Dunham του Fringe στην ακαδημαϊκή ψυχολόγο της σειράς. Μπορεί να είναι ταιριαστή η ψυχρή διάσταση με την οποία προσεγγίζει τον ρόλο, ωστόσο δεν παύει να είναι επαναλαμβανόμενη.

Πέραν της εκπληκτικής σκηνοθεσίας του μαέστρου Fincher, ο οποίος γύρισε μόλις τέσσερα επεισόδια, οι υπόλοιποι σκηνοθέτες ακολουθούν πιστά τα χνάρια του παραδίδοντας εξίσου αξιόλογα επεισόδια. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η συγγραφική ομάδα της σειράς, η οποία κατόρθωσε να προσαρμόσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πραγματική ιστορία του πράκτορα του FBI John E. Douglas. O Douglas είχε αποτελέσει άλλωστε και στο παρελθόν πηγή έμπνευσης τόσο για τον χαρακτήρα Will Graham στην τηλεοπτική σειρά Hannibal όσο για τον χαρακτήρα Jack Crawford στα μυθιστορήματα Κόκκινος Δράκος και Η Σιωπή των Αμνών.

Εν κατακλείδι, το Mindunter αποτελεί ένα μοναδικό και ακριβοθώρητο δώρο για κάθε λάτρη του καλού αστυνομικού θρίλερ εκεί έξω. Ο αργός ρυθμός της σειράς ενδέχεται να ξενίσει τους λιγότερο μυημένους στο κινηματογραφικό σύμπαν του Fincher. Για τους υπόλοιπους θα αποτελέσει σίγουρα σημείο αναφοράς για μετέπειτα συζητήσεις πάνω στην ιδανική προσέγγιση των κατά συρροή δολοφόνων. Το Mindhunter έχει τη δύναμη, παίζοντας με το μυαλό σου, να σε κάνει να το σκέφτεσαι για καιρό μετά αναμένοντας με αγωνία τις επόμενες σεζόν.

David Fincher, για ακόμα μια φορά, σε ευχαριστούμε!