Once Upon a Time …in Hollywood – Review

Και ναι λοιπόν! Με μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε ότι παρότι η 9η ταινία του Quentin Tarantino κάνει επίσημη πρεμιέρα στην Ελλάδα την επόμενη εβδομάδα, προβάλλεται σε περιορισμένες αίθουσες αυτό το τριήμερο! Ήταν πραγματικά αδύνατο λοιπόν να χάσουμε την ευκαιρία και έτσι φύγαμε ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ για την κοντινότερη αίθουσα προβολής.

Και φυσικά, άξιζε τον κόπο…

Όπως πιθανόν να έχετε μάθει, το “Once Upon A Time In Hollywood” εκτυλίσσεται στο Los Angeles του 1969, στο ζενίθ του λεγόμενου “hippy Hollywood”, την περίοδο που έδρασε το cult του Charles Manson. Οι δύο πρωταγωνιστές, Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), και Cliff Booth (Brad Pitt) είναι ένας star των Western σε κινηματογράφο και τηλεόραση, και ο κασκαντέρ του, που τους ενώνει μια δυνατή φιλία πολλών χρόνων. Οι νέοι τους γείτονες δεν είναι άλλοι από τον Roman Polanski και την Sharon Tate. Γνωρίζοντας την πραγματική ιστορία που εκτυλίχθηκε λοιπόν σε εκείνο το σπίτι εκείνη την περίοδο, και έχοντας στο νου την πλοκή και το ύφος στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη,  από τα πρώτα λεπτά της ταινίας μας “κουρδίζει” για ένα αιματηρό, ανατρεπτικό φινάλε.

Πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες, μιας και αναπόφευκτα θα συμπεριλάβω spoilers, να πω για όσους δεν την είδαν ακόμη και θέλουν να τα αποφύγουν, ότι πρόκειται για μια ταινία άξια της φιλμογραφίας του δημιουργού, ίσως την πιο “ώριμη” και ολοκληρωμένη της καριέρας του, μιας και καταφέρνει να περιγράψει άψογα μια ολόκληρη εποχή και να πει την άρτια ιστορία των πρωταγωνιστών, αποφεύγοντας να γίνει “πομπώδης“, με μια σταδιακή κλιμάκωση προς το φινάλε, με πραγματικά αριστουργηματικό τρόπο – παραμένοντας μια “ταινία Tarantino” με το χαρακτηριστικό μεταμοντέρνο του ύφος.

! SPOILER ALERT !

Απολαύσαμε λοιπόν έναν φόρο τιμής στo Hollywood των 60’s – για το οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα, οπότε να είστε σίγουροι ότι παρότι βεβαίως κάποιος γνώστης μπορεί να ξετρελαθεί με τις αναφορές, ακόμη και κάποιος άσχετος σαν εμένα θα απολαύσει την ταινία χωρίς να χάσει το ενδιαφέρον του ούτε λεπτό. Όσο “άσχετος” κι αν είσαι βέβαια , δε γίνεται να μην έχεις ακούσει για τον Bruce Lee και να μην γελάσεις όταν ο Cliff Booth (Brad Pitt) τον σαπακιάζει!… Γενικά η ταινία είχε μια πολύ λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, με πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία του σκηνοθέτη να λείπουν – όπως ο κατακερματισμός της ταινίας σε κεφάλαια ή οι πολλές άσχετες (με την υπόθεση της ταινίας) συζητήσεις των πρωταγωνιστών.

Το φινάλε φυσικά ήταν αιματηρό και ανατρεπτικό, και αν δεν κάνω λάθος, “διάβασα” αρκετούς ενδιαφέροντες συμβολισμούς σε αυτό.

Πρώτα απ’ όλα, για ακόμη μια φορά ο Tarantino αλλάζει την ιστορία, οι δολοφόνοι επισκέπτονται το λάθος σπίτι και “πέφτουν στο λάκκο που έσκαβαν”. Έτσι ανακουφιζόμαστε που δε θα είμαστε μάρτυρες ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα στην ιστορία του κινηματογράφου, αποδίδεται δικαιοσύνη και έχουμε happy ending.

Περίπου.

Γιατί όταν “πέφτει η αυλαία” , επανεμφανίζεται ο χαρακτηριστικός τίτλος της ταινίας που μας υπενθυμίζει ότι όλα αυτά έγιναν “Μια φορά κι έναν καιρό”… Δεν είναι αυτός ο δικός μας κόσμος και το Hollywood είναι απλά μια ωραιοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας, ένα παράλληλο σύμπαν που πάντα κερδίζουν οι καλοί, για να φύγουμε εμείς χαμογελαστοί από την αίθουσα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αυτός που κάνει τη “δύσκολη δουλειά” είναι και πάλι ο κασκαντέρ, ενώ ο πρωταγωνιστής είναι αραγμένος στην πισίνα του, και θα δώσει το φινάλε καίγοντας την τελευταία επίδοξη φόνισσα με το φλογοβόλο, για να πάρει τη δόξα του ήρωα, με έναν over the top , εξαιρετικά πομπώδη τρόπο.

Για μένα δεν είναι τυχαίο και το ότι το χειρότερο τέλος το έχει η συγκεκριμένη χαρακτήρας, μιας και λίγο νωρίτερα είναι αυτή που ακούμε να λέει

“Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με την τηλεόραση. Το Ηollywood μας “τάιζε” με φόνους. Ήρθε η ώρα να τους σκοτώσουμε όπως μας έμαθαν οι ίδιοι.”

Σαν να έβλεπα από μια γωνία τον Tarantino να κλείνει το μάτι και σε αυτό το φινάλε να χλευάζει όλους αυτούς που υποστηρίζουν ότι η κινηματογραφική και τηλεοπτική βία είναι αυτή που γεννά δολοφόνους, κάτι για το οποίο ουκ ολίγες φορές έχει κληθεί να απολογηθεί σε συνεντεύξεις και δεν χαρίζεται.

Ήταν εν τέλει η καλύτερη ταινία του;

Προσωπικά δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο, μιας και είναι πολύ ξεχωριστή και δεν μπορώ να την συγκρίνω επί ίσοις όροις με τις υπόλοιπες, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ καλή ταινία, άξια του ονόματος του σκηνοθέτη με ό,τι αυτό κουβαλάει. Όσο για το 7λεπτο χειροκρότημα στις κάννες, θα έλεγα ότι ήταν μια υπερβολή, που έχει να κάνει κυρίως με το βασικό πρόβλημα που έχει και η ακαδημία των Oscar. Όπως οι κριτές της ακαδημίας έτσι και το κοινό στις κάννες αποτελείται από ανθρώπους του κινηματογράφου, που δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν από αυτή τους την ιδιότητα, οπότε είναι φυσικό να ταυτίζονται περισσότερο σε μια ταινία που μιλάει για τους ίδιους. Όπως έγινε και με το Birdman , όπως έγινε και με το Lalaland, έτσι και εδώ βλέπουμε για παράδειγμα να θεωρείται ο Leonardo di Caprio φαβορί για το Oscar Α΄ανδρικού ρόλου, την ίδια στιγμή που δεν ήταν καν υποψήφιος για την ερμηνεία του στο “Django Unchained” που ήταν ομολογουμένως μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του!

Παρόλαυτα, φυσικά και το “Once Upon a Time … in Hollywood” είναι μια ταινιΑΡΑ που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε στο σινεμά, για όλους τους λόγους που το περιμένετε για μια ταινία του Tarantino, και για άλλους τόσους.