“Περίπτωση δικαιοσύνης” της Π. Ντ. Τζέιμς – review

Περίληψη από τον Εκδότη:

“Όταν η διάσημη δικηγόρος Βενέτσια Όλντριτζ αναλαμβάνει να υπερασπίσει τον Γκάρυ Ας, που κατηγορείται για το φόνο της θείας του, όλοι πιστεύουν ότι θα προσθέσει ακόμα μια επιτυχία στο ενεργητικό της. Τέσσερις εβδομάδες όμως αργότερα η Όλντριτζ θα βρεθεί δολοφονημένη και η αστυνομία, έκπληκτη, θα ανακαλύψει ότι οι ύποπτοι για το φόνο της δικηγόρου είναι πολλοί: πελάτες, συνάδελφοι, η οικογένειά της – ακόμα και ο εραστής της. Στο μεταξύ ένας δεύτερος άγριος φόνος περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα…”

Δεν ενθουσιάστηκα. Υπάρχουν δύο στοιχεία που πρέπει υπάρχουν σε ένα κάλο αστυνομικό διήγημα για το ευχαριστηθείς με την ψυχή σου. Το ένα είναι φυσικά η δράση, όπου η πλοκή ξεδιπλώνεται γρήγορα αλλά και απολαυστικά και το δεύτερο είναι η αγωνία, αυτό που σε κάνει να γυρίζεις τις σελίδες μανιωδώς. Αυτά έλλειπαν απο την “Περίπτωση δικαιοσύνης”, κάτι που έκοψε στο μισό την αναγνωστική μου απόλαυση.

Ας μιλήσουμε για την πλοκή, η οποία είναι πολύ βασική και την συναντάμε σε όλα τα βιβλία του είδους. Το μυστήριο ήταν για εμένα άδικα τραβηγμένο. Οι χαρακτήρες ήταν τόσο πολλοί που μπορεί να μπέρδευαν τον αναγνώστη ως πρός την λύση του μυστηρίου, όμως τον έκανε να χάσει και το μέτρημα χωρίς λόγο. Το τέλος δεν με ενθουσίασε επίσης, θα μπορούσε να χτιστεί καλύτερα.

Δεν ήταν όμως όλο το βιβλίο για τα λογοτεχνίκα Τάρταρα. Η συγγραφέας ανέπτυξε πάρα πολύ τους χαρακτήρες της, σε σημείο που μπορούσες άνετα να τους τοποθετήσεις στη φαντασία σου. Μάλιστα εκεί που το θύμα σε ένα αστυνομικό βιβλίο πεθαίνει σχέδον απο την πρώτη σελίδα, σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας μας άφησε να ζήσουμε για 100+ σελίδες μέσα στο μυαλό της. Αν μη τι άλλο η James είναι εξαιρετική χαρακτηρογράφος. Το δευτέρο και τελευταίο στοιχείο που λάτρεψα στο μυθιστόρημα τούτο είναι η παρουσία του Λονδίνου, αλλά και άλλων Αγγλικών περιοχών. Οι περιγραφές τοπίων, αλλά και διάφορων κτηρίων τοου Βικτωριανού Λονδίνου με έστειλε στο παράδεισο.

Για εμένα του ταιριάζει περισσότερο η κατηγορία “Πεζογραφία” με μία έντονη παρουσία μυστήριου. Του λείπουν τα ζωτικά στοιχεία για να ανήκει στο Αστυνομικό. Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα σε 656 σελίδες (η εκδοσή που έχω στα χέρια μου είναι η pocket), αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο αν εξελισσόταν σε  200-300 σελίδες λιγότερες!

Γεωργία Ζαρκαδάκη