Το Soundtrack της Καραντίνας

Ενώ η καραντίνα καλά κρατεί, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε ένα δυστοπικό σενάριο που πριν κάποια χρόνια θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί αποκλειστικά στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ξαφνικά τα γρανάζια των ακατάπαυστων ρυθμών της καθημερινότητας ανεστάλησαν ακούσια και οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε με άπλετο ελεύθερο χρόνο. Ανεκτίμητη ευκαιρία λοιπόν να τον γεμίσουμε με ταινίες, βιβλία, μουσική και σειρές που για καιρό σκονίζονταν σε σκληρούς δίσκους και ράφια βιβλιοθηκών.

Σε πρόσφατο άρθρο και βίντεο μας, σας παρουσιάσαμε 12 σειρές για να σας συντροφεύσουν αυτές τις μέρες που μένουμε σπίτι. Στο παρόν άρθρο είπαμε να συνθέσουμε το soundtrack της καραντίνας, με τραγούδια όλων των ειδών που ακούστηκαν ή περιλαμβάνονταν σε OST ταινιών καθώς και αντίστοιχων μουσικών θεμάτων. Η αρχική σκέψη ήταν να περιλαμβάνει αποκλειστικά up tempo, αισιόδοξα κομμάτια αλλά εν τέλει το περιεχόμενο της λίστας διαμορφώθηκε από όλα σχεδόν τα είδη μουσικής ώστε να καλύψει όλα τα γούστα και τις διαθέσεις.

O John Murphy συνέθεσε με ανατριχιαστική ακρίβεια τον ύμνο μιας δυστοπίας, που ταιριάζει γάντι ως μουσικό χαλί παρακολουθώντας την πραγματικότητα που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες.

Οι System of a Down εναρμονίζουν τις αράχνες μέσα στα καλοκουρδισμένα όνειρα των κεφαλιών μας και προσφέρουν απλόχερα ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει συμπεριληφθεί ποτέ σε soundtrack ταινίας. Ήσσονος σημασίας το γεγονός ότι δεν ακουγόταν κατά τη διάρκεια της ταινίας αλλά και ότι αυτή ήταν κατά γενική ομολογία μέτρια ποιοτικά. Α ναι, αναφερόμαστε στο Scream 3 (2000) του Wes Craven.

Ο Jesus Quintana δένει ευλαβικά τα κορδόνια του και ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια παρτίδα bowling πλαισιωμένος από την εξαιρετική διασκευή των Gipsy Kings πάνω στο Hotel California των Eagles. Αυτό το τραγούδι, από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι (1998) των αδερφών Κοέν, οφείλει να βρίσκεται σε κάθε λίστα με αγαπημένα τραγούδια ταινιών.

Σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη επιλογή ακούσματος αν η διάθεση σας είναι ήδη άσχημη αλλά διάολε αυτή η σύνθεση του Clint Mansell με τους Kronos Quartet, στο πλαίσιο του οπτικοποιημένου ποιήματος του Aronofsky Η Πηγή της Ζωής (2006), είναι εκκωφαντικά αριστουργηματική.

Αυτή η synth-pop 80ίλα που βγάζουν οι ηλεκτρονικοί ήχοι του Cliff Martinez και ντύνουν με άρρωστη αισθητική τον προβοκατόρικο κόσμο της μόδας του Winding Refn στο Neon Demon (2016) είναι ακουστικό υπερθέαμα.

To Gangsta’s Paradise του Coolio στελέχωνε το soundtrack της Ασυμβίβαστης Γενιάς (1995) και είναι σίγουρα ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αλλά και πιο χιλιοπαιγμένα τραγούδια των 90s. Το επικό πείραγμα όμως των 2WEI, έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο κομμάτι. Άνευ σημασίας ότι δεν περιλαμβάνονταν σε κάποιο OST καθώς και μόνο που πλαισίωνε το τρέιλερ της ταινίας «Ο Βαλεριάν και η πόλη με τους χίλιους πλανήτες» υπήρξε αρκετό για να μπει σε αυτή τη λίστα και να το ακούμε στο repeat!

Δυναμώνουμε την ένταση των ηχείων, αυξάνουμε στα τέρματα το μπάσο και αφήνουμε αυτό το κομμάτι από την Συμμορία των Δώδεκα (2004) να μας ξεσηκώσει! Όποιος γνωρίζει και καποέιρα δε, ας σηκωθεί να χορέψει στο σαλόνι του φαντασιώνοντας γύρω του ακτίνες λέιζερ και προσπαθώντας να κλέψει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Στην καραντίνα όλα επιτρέπονται!

Αυτή η αριστουργηματική διασκευή των Portishead στο SOS των ABBA είναι τόσο μελαγχολική και ατμοσφαιρική όσο χρειάζεται για να σου κολλήσει. Μπορεί η ταινία της οποίας κοσμούσε το soundtrack να μην βρήκε καν διανομή στη χώρα μας και να είχε μέτρια αποδοχή από κοινό και κριτικούς παγκοσμίως αλλά αυτό δεν αλλάζει την άρτια εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το όνομα αυτής High-Rise (2015) του Ben Wheatley.

Πως τα φέρνει η μοίρα και ο Taron Egerton που έδινε την φωνή του στον αξιαγάπητο γορίλα του Τραγούδα! (2016) απέδωσε εξαιρετικά το I’m still standing του Elton John τον ρόλο του οποίου θα υποδυόταν με τεράστια επιτυχία τρία χρόνια μετά στο Rocketman!

Εκτός από το μουσικό θέμα του John Murphy που προαναφέρθηκε, υπάρχει ένα ακόμα που εναρμονίζεται άψογα στους δυστοπικούς ρυθμούς που βιώνουμε. Η ανατριχιαστική εισαγωγή των 12 πιθήκων (1995) του Τέρι Γκίλιαμ ταιριάζει γάντι στην περίσταση.

Κάνεις δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον αντίκτυπο που θα είχε στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία το τραγούδι της Μισιρλού όταν πρωτοπαίχτηκε στην Αθήνα το 1927 από την ρεμπέτικη ορχήστρα του Μιχάλη Πατρινού. Έξι σχεδόν δεκαετίες μετά ο σχολαστικός Ταραντίνο, πάντα ευαισθητοποιημένος με την μουσική πλαισίωση των ταινιών του, εκτόξευσε το συγκεκριμένο άσμα μέσω του Pulp Fiction στο πάνθεον των πιο χαρακτηριστικών ξεσηκωτικών τραγουδιών του σινεμά.

Το remix του κλασικού μουσικού θέματος της ταινίας Κάποτε στη Δύση του τεράστιου Ennio Morricone δια χειρός Apollo 440 και χρησιμοποιημένο εύστοχα στην τηλεοπτική σειρά Sopranos είναι απλά μοναδικό.

Αυτό το άσμα των Dead Can Dance απογείωσε με χειρουργική ακρίβεια το ανατριχιαστικά ανατρεπτικό φινάλε της Ομίχλης (2007) του Φρανκ Ντάραμποντ. Προφανώς και δεν προτείνεται ως άκουσμα που θα βελτιώσει μια πιθανή άσχημη διάθεση σας.

Κάθε λίστα με τραγούδια ταινιών που σέβεται τον εαυτό της δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει μόνο ένα κομμάτι από την ευρεία γκάμα της ταραντινικής φιλμογραφίας. Ανεβάζουμε λοιπόν την ένταση και απολαμβάνουμε το chick habit από την κατά γενική ομολογία πιο αδύναμη ταινία του αγαπημένου Q.

Μπορεί στο ευρύ κοινό να έγινε ιδιαιτέρως γνωστό από τους τίτλους έναρξης της ελληνικής σειράς το Δις Εξαμαρτείν των Ρέππα και Παπαθανασίου, η πρωτότυπη όμως σύνθεση του Henri Mancini από το OST του Ροζ Πάνθηρα παραμένει ατόφιο χρυσάφι.

Αναφωνούμε what a lovely day, απολαμβάνουμε ξανά μια από τις καλύτερες action ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας και ακούμε στα τέρματα τα πειραγμενα μπιτ του Ολλανδού DJ Junkie XL.

Τα Παράσιτα (2019), κατά γενική ομολογία, υπήρξαν η σινεφιλική αποκάλυψη της περασμένης χρονιάς. Μέσα σε όλα τα αψεγάδιαστα στοιχεία αυτής βρίσκουμε και το εκπληκτικό ορχηστρικό της score, η πρωτότυπη σύνθεση του οποίου το κάνει άξιο αναφοράς. Κλασσική μουσική που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από μεγάλα έργα παλιών συνθετών.

Να λοιπόν που η μετριότητα που ακούει στο όνομα Scream 3 δεν μας σύστησε μόνο τους System of a Down στα πρώτα βήματα της καριέρας τους αλλά και τους μασκοφόρους Slipknot. Δυναμώνουμε ένταση καταβάλλοντας τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια να μην σπάσουμε τον σβέρκο μας.

Πετάμε το μπλε χάπι στον κάδο των αχρήστων, κουμπώνουμε το κόκκινο και βυθιζόμαστε στην άβολη φρικτή αλήθεια του κορον… εε του Matrix εννοούσα. Πολλά μουσικά κομμάτια ξεχώρισαν στο soundtrack της ταινίας των αδερφών Γουατσόφσκι αλλά εμείς ξεχωρίζουμε το κλαμπίστικο τέμπο του Rob Dougan.

O Michel Gondry αφήνει μοναδικά το σκηνοθετικό του αποτύπωμα στο βίντεο κλιπ του Mad World του Gary Jules το οποίο απολαύσαμε στο Donnie Darko (2001). Ίσως ο πιο ταιριαστός στίχος των καταστάσεων που βιώνουμε.

About The Author

thanarm
Όταν ήταν μικρός ο thanarm ήταν άταχτος και απρόσεκτος και έπεσε μέσα στη χύτρα με ζωμό από σελιλόιντ. Ναι καλά διαβάσατε σελιλόιντ, αυτό το πλαστικό εύφλεκτο υλικό από νιτροκυτταρίνη, που χρησιμοποιείται για την κατασκευή κινηματογραφικού φιλμ. Οι παρενέργειες βαριές και ανίατες. Από τότε στις φλέβες του κυλάει αυτός ο ζωμός και για να συνεχίζει να κυλάει πρέπει να βλέπει διαρκώς ταινίες… Ενίοτε και να γράφει για αυτές...
  • Αγαπημένες ταινίες: Η Πηγή της Ζωής, Εις το Όνομα του Πατρός, Fight Club, Psycho, Τα Μυαλά που Κουβαλάς
  • Αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές: Twin Peaks, The X-Files, Breaking Bad
  • Αγαπημένος Συγγραφέας: Irvin Yalom 
  • Παιδικός Ήρωας: Batman
  • Αγαπημένο ΖώοΤο γαϊδούρι, το θαυμάζει για την υπομονή του…
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments