Συνέντευξη με τον Βαγγέλη Γιαννίση
Ο κ. Γιαννίσης έχει εκδόσει το Μίσος (2014) & το Κάστρο (2016), δύο αμιγώς αστυνομικά βιβλία που η ιστορία τους διαδραματίζεται στη Σουηδία, με κεντρικό ήρωα των επιθεωρητή Οικονομίδη. Για εμάς που αγαπούμε την αστυνομική λογοτεχνία, τα βιβλία του κ.Γιαννίση είναι ένα υπέροχο δείγμα από ένα τόσο ξεχασμένο είδος!
Ερώτηση: Πότε ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψες πως μπορούσες να γράψεις ιστορίες που ο κόσμος ήθελε να τις διαβάσει?
Απάντηση: Πάμε πίσω στο 2011. Ήμουν περίπου στα μέσα της θητείας μου στον στρατό και κάπου εκεί πιάνω φιλία με τον Χάρη. Μαθαίνω πως και αυτός, όπως κι εγώ, διαβάζει μετά μανίας αστυνομικά μυθιστορήματα –εκείνος, βέβαια, διάβαζε περισσότερο μεσογειακό νουάρ τότε. Μαζί μου είχα ένα σημειωματάριο, στο οποίο έγραφα τις ελεύθερες ώρες μου μία ιστορία με πρωταγωνιστή ένα νεαρό επιθεωρητή. Ο Χάρης μου ζήτησε να διαβάσει την ιστορία, ενώ έκανε τη βραδινή του βάρδια και το επόμενο πρωί μου είπε ότι τη διάβασε όλη. Πρέπει να ήταν γύρω στις 150 σελίδες χειρόγραφες (και όσοι ξέρουν πώς είναι ο γραφικός μου χαρακτήρας, πρέπει να θεωρούν κατόρθωμα το γεγονός πως κάποιος κατόρθωσε να διαβάσει 150 σελίδες γεμάτες ορνιθοσκαλίσματα). Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ από το feedback που μου έδωσε, που άρχισα να γράφω μία δεύτερη ιστορία. Για την ιστορία να πούμε ότι δεν την ολοκλήρωσα ποτέ, αλλά κάμποσους μήνες αργότερα, άρχισα να ασχολούμαι με τις περιπέτειες του Άντερς.
Ερώτηση: Όσοι αγαπούν την αστυνομική λογοτεχνία ξέρουν πως οι Σκανδιναβικές χώρες (και γενικά οι κρύες και «μουντές» χώρες) είναι ένα εξαίσιο περιβάλλον για να αναπτυχθεί μια ιστορία μυστηρίου. Εσύ γιατί επέλεξες να είναι η Σουηδία το background της δικής σου ιστορίας; Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στην επιλογή μιας χώρας που είναι τόσο διαφορετική από την Ελλάδα;
Δεν θα έλεγα ότι επέλεξα να ασχοληθώ με τη Σουηδία, δεδομένου ότι την περίοδο που άρχισα να γράφω τις ιστορίες του Άντερς έμενα μόνιμα στη χώρα. Μένοντας στη Σουηδία, δεν θα μπορούσα να γράψω μία ιστορία με επίκεντρο την Ελλάδα, δεν είχα τα ερεθίσματα να το κάνω. Αντίθετα, το Έρεμπρο μου έδωσε τα απαραίτητα συστατικά για να γράψω τις ιστορίες μου: ένα υπέροχο σκηνικό, άφθονη ιστορία, ενδιαφέροντες ανθρώπους και μία πλούσια κληρονομιά στην αστυνομική λογοτεχνία.
Ερώτηση: Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη λογοτεχνία γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα. Όλοι από κάπου επηρεαζόμαστε για το χτίσιμο των ηρώων μας. Πες μου λοιπόν, έχεις πάρει στοιχεία από διάσημους detectives για τη σκιαγράφηση του επιθεωρητή Οικονομίδη;
Εν μέρει, ναι. Όλοι οι πρωταγωνιστές αστυνομικών ιστοριών μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Όλοι τους είναι παθιασμένοι –σε διαφορετικό βαθμό –με τη δουλειά τους. Οι λόγοι, φυσικά, διαφέρουν. Κάποιοι, όπως ο Άντερς, θέλουν να λύσουν ένα μυστήριο. Δεν ησυχάζουν μέχρι να βρουν τη λύση. Άλλοι, αναπληρώνουν με τη δουλειά το κενό που αφήνει η οικογένειά τους ή η ανυπαρξία της. Ο Άντερς έχει μεγάλο εγώ, έστω κι αν δεν του φαίνεται –άλλο κοινό χαρακτηριστικό. Εκνευρίζεται όταν κάποιες φορές πιστεύει πως ο δράστης τον ξεπερνά σε ευφυΐα. Και, ένα τρίτο χαρακτηριστικό, η δουλειά του επηρεάζει την προσωπική του ζωή. Προσπαθεί να μετριάσει αυτή την αρνητική επιρροή, αλλά κάποιες φορές δεν το καταφέρνει. Μοιραία, λοιπόν, και αυτός μοιράζεται κοινά χαρακτηριστικά άλλων πρωταγωνιστών.
Ερώτηση: Υπάρχει και τρίτο βιβλίο με τον ίδιο ήρωα στα σκαριά ή σκοπεύεις να «κολυμπήσεις» σε μια νέα λογοτεχνική θάλασσα;
Θα υπάρξει συνέχεια για το λογοτεχνικό σύμπαν του Έρεμπρο. Όσο για το αν θα είναι με τον Άντερς, αυτό θα το μάθετε σε μερικούς μήνες.
(Ενδιαφέρον!)
Ερώτηση: Ένα χειμωνιάτικο βράδυ που βρέχει ακατάπαυστα από το πρωί, δέχεσαι μια απρόσμενη επίσκεψη από έναν φίλο σου που έχεις καιρό να δεις. Είναι σε έξαλλη κατάσταση και σου ζητάει να τον ακολουθήσεις. Έχει ανακαλύψει την μηχανή του χρόνου που τόσο πολύ ήθελε και θέλει να τον ακολουθήσεις. Δέχεσαι. Σε πια εποχή πηγαίνεις και ποιο συγγραφέα συναντάς;
Θα πήγαινα πίσω στη δεκαετία του ’60 για να συναντήσω τον Τομ Ρόμπινς στα πρώτα του χρόνια, αφού είχε μετακομίσει στο Σιάτλ. Πρέπει να ήταν μία συναρπαστική εποχή.
Ερώτηση: Αν σου δινόταν η ευκαιρία να καλέσεις 3 γνωστούς συγγραφείς (νεκρούς ή ζωντανούς) για φαγητό, ποιους θα καλούσες και γιατί;
Πρώτο θα καλούσα τον Τέρι Χέιζ, μήπως και καταφέρω να του αποσπάσω πληροφορίες για τη συνέχεια του Προσκυνητή, η κυκλοφορία της οποίας πάει πίσω από χρόνο σε χρόνο και έχω μείνει με την αγωνία του τι θα γίνει. Δεύτερο θα καλούσα τον Γιου Νέσμπε, επειδή τα βιβλία του είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ασχολήθηκα με την συγγραφή αστυνομικής λογοτεχνίας. Και τελευταίο θα καλούσα τον Στιγκ Λάρσον για να τον ρωτήσω πώς θα τελείωνε το ανολοκλήρωτο βιβλίο της τετραλογίας του και αν η έκδοση του Ντάβιντ Λάγκερκραντζ τον ικανοποίησε.
Ερώτηση: Πιο βιβλίο θα ήθελες να είχες γράψει εσύ και γιατί;
Θα έλεγα με διαφορά τον Προσκυνητή. Είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να το μεταφράσω. Λίγοι συγγραφείς έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία ιστορία με τόσο βάθος, να πλέξουν το αστυνομικό μυθιστόρημα με την κατασκοπία και να αναγκάσουν τον αναγνώστη να διαβάσουν ένα ‘τούβλο’ οχτακοσίων σελίδων μέσα σε τρεις ημέρες.
Ερώτηση: Τι είναι για εσένα η λογοτεχνία, σε τι σε βοηθάει και πιστεύεις ότι το ταλέντο σε στοιχειώνει;
Η λογοτεχνία είναι μέσο έκφρασης, με βοηθάει να μοιράζομαι με άλλους τις ιστορίες που έχω στο μυαλό μου. Δεν θα έλεγα, ωστόσο πως είναι μέσο διάδοσης των σκέψεων μου. Και δεν πιστεύω πως το ταλέντο με στοιχειώνει. Κάποιοι αναγνώστες πιστεύουν πως οι ιστορίες που γράφω είναι καλές, τις διαβάζουν, υπάρχει μία αμφίδρομη επικοινωνία, η οποία όχι μόνο με έχει ενθαρρύνει να γράψω περισσότερο, αλλά και να διορθώσω τα κακώς κείμενα της γραφής μου. Αν μη τι άλλο, αισθάνομαι χαρούμενος κι ευλογημένος.
Δώσε μας ένα top 5 αγαπημένων βιβλίων!
Ο Προσκυνητής –Τέρι Χέιζ
Κυνηγοί Κεφαλών –Γιου Νέσμπε
Villa incognito –Τομ Ρόμπινς
Ο κατά Γκαρπ κόσμος –Τζον Έρβινγκ
Gone for good –Χάρλαν Κόμπεν
