Το κάστρο του Τύμβρη

Το κάστρο του Τύμβρη, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Ημίφως, ήταν ένα από εκείνα τα βιβλία που όταν αντίκρισα το εκπληκτικό τους εξώφυλλο στη σελίδα των εκδόσεων και διάβασα την περίληψη στο οπισθόφυλλο, ήξερα εξαρχής ότι θα ήταν ένα από εκείνα που θα έπαιρνα οπωσδήποτε στο φετινό ΦantastiCon. Όπερ κι εγένετο λοιπόν και δεν το μετάνιωσα λεπτό!

Απεναντίας με κάθε ενθουσιασμό μπορώ να πω πως έγινε η νέα αγαπημένη μου σειρά στο ελληνικό φανταστικό κι αυτό γιατί πέρα από την πρωτότυπη ιστορία του που ίσως η ατμόσφαιρά του αποκλειστικά θυμίζει κάτι από Πεντάμορφη και το Τέρας, η ιστορία που μάς διηγείται η ταλαντούχα πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας του, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη.

Η ιστορία ξεκινάει από το περιβόητο κάστρο του τίτλου, όπου μαθαίνουμε ότι βρίσκεται για αιώνες εγκαταλελειμμένο και πως οι κάτοικοι της χερσονήσου Βόσπερ, αν και δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη στον μυστηριώδη ιδιοκτήτη του και τους καλεσμένους του, παρόλα ταύτα με σθένος υποστηρίζουν πως το κάστρο είναι στοιχειωμένο και ότι το κατοικούν από λυκάνθρωποι μέχρι φαντάσματα, με αποτέλεσμα κανείς να μη το πλησιάζει για χρόνια ολόκληρα, ειδικά μετά την εξαφάνιση ενός ανδρός και τις φήμες ότι όποιος τόλμησε να μπει στο εσωτερικό του γνώρισε το θάνατο ή έχασε τα λογικά του. Η δεκαεξάχρονη Ρωξάνη όμως, αισθάνεται να γοητεύεται από το κάστρο και τα μυστικά του κι όταν μία απρόσμενη μέρα βρεθεί σε αυτό μαζί με τους δύο κολλητούς της, τον Πύρρο και τον Ιάσονα, η ζωή της από εκεί κι έπειτα δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια, ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τα μυστικά του, αλλά και τα μυστηριώδη πλάσματα που το κατοικούν.



Η ιστορία της Κύπριας Στεφανί Ιακώβου, προσωπικά με βύθισε στις σελίδες της από την αρχή, καθώς είναι εντυπωσιακό το με πόση στιβαρότητα και σιγουριά η συγγραφέας ξεκινάει να εξιστορεί το μυστήριο πίσω από το κάστρο στο λόφο του Τύμβρη και πόσο περιγραφική μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας πλούσιο λεξιλόγιο, που όμως δεν κουράζει, δεν φορτώνει το κείμενό της με υπερπληθώρα εικόνων ή με σκοπό να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη, αλλά χρησιμοποιεί τον πλούσιο λόγο της τόσο όσο, ώστε να σε απορροφήσει στην ιστορία της, δίνοντάς μου ξεκάθαρα την εντύπωση ότι τίποτα δεν είναι αχρείαστο ή υπερβολικό. Κι αν κάτι λατρεύω σε ένα λογοτεχνικό κείμενο είναι οι όμορφες, ταιριαστές και επιτυχημένες παρομοιώσεις, που η συγγραφέας χρησιμοποιεί με φειδώ, όπου κι όταν χρειάζεται. Για το πόσο καλογραμμένο είναι, αναφέρθηκα και παραπάνω, γεγονός που γίνεται αντιληπτό άπαξ και ξεκινήσεις να το διαβάζεις, κάνοντας την ανάγνωση απείρως πιο απολαυστική.

Οι διάλογοι είναι ένα ακόμα ξεχωριστό κι ευχάριστο στοιχείο, διότι πολλά κείμενα αν και είναι όμορφα γραμμένα και παρουσιάζουν ενδιαφέρον, πολλές φορές εντούτοις αδυνατούν να παρουσιάσουν αληθοφανείς και καλοστημένους διαλόγους, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ, με τους ήρωες να μιλάνε με τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία, την εποχή και το ύφος τους, χρωματίζοντας ακόμη περισσότερο την προσωπικότητά τους και κάνοντας πιο ευχάριστη την ροή του κειμένου.

Οι χαρακτήρες από την άλλη εντυπώνονται στον αναγνώστη κι αυτό γιατί είναι πολύ καλά σκιαγραφημένοι, ο κάθε ένας έχει τα δικά του διαφορετικά χαρακτηριστικά και ένα λόγο που υπάρχει στην ιστορία. Η συγγραφέας δίνει στον κάθε ένα ξεχωριστική σημασία, από τον γραφικό προπονητή της ομάδας καλαθοσφαίρισης του σχολείου της πρωταγωνίστριας μέχρι την ίδια τη βασική ηρωίδα, κι από την βασική ηρωίδα μέχρι τις απόκοσμες παρουσίες του κάστρου και τις πανέμορφες τετράποδες μορφές που κάνουν την δική τους σπουδαία εμφάνιση στην ιστορία. Είναι όλα τους πλάσματα για τα οποία αισθάνθηκα να νοιάζομαι και να αγωνιώ για την κατάληξή τους, ύστερα κι από το πέρας της πρώτης εκείνης ανάγνωσης.

Η βασική ηρωίδα από την άλλη, η Ρωξάνη, είναι ένας χαρακτήρας τον οποίο αγάπησα γιατί παρά που μεγάλωσε κι ανατράφηκε χωρίς τους δύο βιολογικούς της γονείς, είναι ένας χαρακτήρας προσγειωμένος, που δεν του λείπει όμως το πείσμα, η περιέργεια για να ανακαλύπτει γεγονότα και καταστάσεις που του προξενούν το ενδιαφέρον, που δεν χάνει την νεανικότητά του, αλλά και τον δυναμισμό να αντιμετωπίζει ακόμη και τις πιο άβολες στιγμές με σθένος και να μάχεται για τα πιστεύω και τα πράγματα που αγαπάει. Είναι από εκείνους τους γυναικείους κεντρικούς χαρακτήρες που πραγματικά παρουσιάζουν ενδιαφέρον και θεωρώ ως έναν από τους πιο αξιοσημείωτους στην σύγχρονη νεανική ελληνική λογοτεχνία φαντασίας. Όσον αφορά τον βασικό αντρικό χαρακτήρα που παρουσιάζεται μετέπειτα στις σελίδες του βιβλίου, είναι με τέτοιο τρόπο σκιαγραφημένος που αποτελεί ένα μυστήριο που ο κάθε αναγνώστης αξίζει να ανακαλύψει μόνος του, χωρίς να του έχει αποκαλυφθεί κάτι πιο πριν.

Ειδική μνεία και στα τελευταία κεφάλαια, που πραγματικά με βρήκαν να κάθομαι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, με την αγωνία να έχει χτυπήσει κόκκινο, τις σελίδες να τρέχουν και το τέλος να είναι από τα πιο εντυπωσιακά που έχουν ειπωθεί σε πρώτο βιβλίο τριλογίας που δεν γίνεται να μη σε βρει να αδημονείς για τη συνέχεια.



Τέλος, θα κλείσω το κείμενο με τις πιο όμορφες τρεις γραμμές που έχω δει να αναγράφονται σε οπισθόφυλλο βιβλίου και που τόσο ταιριάζουν με το κείμενο: Το κάστρο του Τύμβρη είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Ημίφως»· μια δυναμική μπαλάντα που δεν γράφτηκε με μουσική και στίχους, αλλά με πεζό κείμενο και λέξεις.

Σίγουρα είναι ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα φαντασίας που αξίζει να ανακαλύψετε.