Top 10 Movies 2017

10. War for the planet of the apes –
    Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Σύγκρουση

Δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι με αυτή τη δεύτερη συνέχεια της prequel τριλογίας του Πλανήτη των Πιθήκων ο Matt Reeves κατόρθωσε όχι μόνο να ξεπεράσει τις δυο προηγούμενες ταινίες, αλλά ίσως και την πρωτότυπη του 1968. Αξιοποιώντας με τον πιο δημιουργικό τρόπο τα οπτικά εφέ καταφέρνει να παραδώσει μια επικών διαστάσεων αντιπολεμική ταινία που με μια εσωτερική υποβόσκουσα δυναμική αγγίζει αρκετές φορές την καλλιτεχνική αρτιότητα αριστουργημάτων όπως η Αποκάλυψη Τώρα, το Platoon και η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή. Ο χαρακτήρας του Caesar, σμιλευμένος αριστοτεχνικά ήδη από τις παλιές ταινίες, ολοκληρώνεται εδώ με έναν δραματουργικό θρίαμβο που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Πανέμορφα πλάνα, εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, υπέροχη μουσική επένδυση και καλοδουλεμένες σκηνές δράσης με λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, ανάγουν με άνεση τη Σύγκρουση για τον Πλανήτη των Πιθήκων στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

9. Paterson

To Paterson κατορθώνει με έναν μοναδικό τρόπο να είναι εκκωφαντικά δυναμικό μέσα από την σιγή της ρουτίνας των ηρώων του. Ο Jarmusch καταφέρνει με περισσή ευκολία να παραδώσει έναν φόρο τιμής στον καλλιτέχνη που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Αν αναρωτιέστε πώς η λυρικότητα μπορεί να συνδυαστεί με τον καθημερινό άνθρωπο της διπλανής πόρτας, το Paterson έχει την καλύτερη απάντηση. Ταυτόχρονα απλό, αστείο αλλά σοβαρό και σύνθετο το τελευταίο καλλιτεχνικό πόνημα του αγαπημένου auteur είναι εδώ για να το αγαπήσεις.

8. Logan

Το Logan πιθανότατα θα μνημονεύεται μετά από χρόνια ως η υπερηρωική ταινία που κατόρθωσε με τον καλύτερο δραματουργικό τρόπο να ενώσει την κόμικ κουλτούρα τόσο με τους θιασώτες αυτής όσο και με τους περισσότερο αδαής. Ουσιαστικά, η ταινία του James Mangold είναι η καλύτερη απόδειξη για το πώς μπορεί να μετουσιωθεί δραματουργικά μια κόμικ ιστορία και να ικανοποιήσει και αυτούς που αγαπούν το πρωτότυπο υλικό αλλά και όσους έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την 9^η τέχνη. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν υποστηρίζοντας ότι ο Nolan ήταν ο πρώτος δημιουργός που έκανε κάτι αντίστοιχο με την τριλογία του Σκοτεινού ιππότη ωστόσο επιτρέψτε μου να θεωρώ το συναισθηματικό κρεσέντο του Logan μοναδικό και πρωτότυπο. Τι, όχι?

7. Blade Runner 2049

Γιατί το έπος επιστημονικής φαντασία του Ridley Scott να χρειάζεται ένα ετεροχρονισμένο sequel τόσα πολλά χρόνια μετά, τι μπορεί να έχει να προσθέσει στην ιστορία και άραγε είναι δυνατόν να κοιτάξει στα μάτια (δεν το συζητάμε να ξεπεράσει) τον προκάτοχο του? Αυτό υπήρξε το περιεχόμενο των κυριότερων ανησυχιών μου όταν πληροφορήθηκα ότι ετοιμάζεται η συνέχεια του Blade Runner. Ευτυχώς, ο «μεγάλος» δημιουργός Denis Villeneuve με την βοήθεια της αψεγάδιαστης, αριστουργηματικής φωτογραφίας του επίσης «τεράστιου» Roger Deakins κατάφερε και με το παραπάνω να κατευνάσει την οποιαδήποτε φοβία μου για την κινηματογραφική υπόσταση της νέας προσθήκης. Το νέο Blade Runner στέκεται επάξια δίπλα στο πρωτότυπο φιλμ, είναι τόσο sci-fi όσο διψά το κοινό της εποχής μας και σε αφήνει με μια βαθιά ικανοποίηση και ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη.

6. Hell or High Water – Πάση Θυσία

Το Hell or High Water είναι το είδος του νεογουέστερν που μας έχει λείψει αρκετά τα τελευταία χρόνια. Οι αδερφοί Coen άνετα πίνουν κρασί στο όνομα του σεναριογράφου για τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Jeff Bridges. Γενικότερα όμως ο αριστουργηματικός μουντός τόνος με τον οποίο ντύνονται οι εκτάσεις του δυτικού Τέξας, το πανέξυπνο σενάριο με τις σαρκαστικές και σπιρτόζες ατάκες που εξαπολύονται κατά ριπάς σαν σφαίρες, οι μελαγχολικές συνθέσεις των Nick Cave και Warren Ellis και το αποτύπωμα της οικονομικής κρίσης που έχει σημαδέψει μια νέα Άγρια Δύση ανάγουν με άνεση το Hell or High Water στις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς.

5. Split – Διχασμένος

To Split αποτελεί μία εξαιρετική ταινία για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο σημαντικότερος έγκειται στο ότι αποτελεί την ταινία της δημιουργικής εξιλέωσης ενός σκηνοθέτη που φαινόταν να έχει πάρει για τα καλά την δημιουργική κάτω βόλτα. Ο Shyamalan εδώ ενστάλαξε περισσό μεράκι και ξέχειλο πάθος, θέλοντας να αποδείξει ότι κάπου μέσα του κρύβεται ο πάλαι πότε ταλαντούχος δημιουργός βάζοντας ταυτόχρονα στοίχημα με τον εαυτό του να κερδίσει πίσω τους φανατικούς του ακολούθους. Είναι ένα στοίχημα που το κερδίζει εύκολα και αβίαστα αφού δύσκολα η ταινία θα απογοητεύσει έναν παλιό οπαδό του.  Με ένα έξυπνα δομημένο σενάριο, μια ανατριχιαστικά ακριβής υποκριτική μαεστρία από τον πρωταγωνιστή James McAvoy και μέσα από καλοστημένα κλειστοφοβικά πλάνα, η ταινία άνετα ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της ταινίας εδώ.

4. 120 Battements par Minute – 120 Χτύποι το Λεπτό

Η τρίτη σκηνοθετική δουλειά του Robin Campillo διέπεται από έναν άκρατο δυναμισμό, ενσωματώνοντας αψεγάδιαστα στοιχεία μιας πολιτικής ταινίας αλλά και ενός ερωτικού δράματος. Αν και αναφέρεται σε μια άλλη χρονική περίοδο, η ταινία είναι επίκαιρη, φέρνοντας στην επικαιρότητα την μάχη κατά του AIDS που παραμένει ενεργή στις μέρες μας. Πέραν της εκρηκτικής σκηνοθεσίας, η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Nahuel Pérez Biscayart είναι μοναδική, περνώντας αξιοθαύμαστα μεταξύ της δυναμικής περσόνας του ενεργού ακτιβιστή σε αυτή του ετοιμοθάνατου παραιτημένου ασθενή.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της ταινίας εδώ.

3. Manchester by the Sea – Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα

To Manchester by the Sea είναι μια κατανυκτική και βαθιά συναισθηματική ωδή στην βιωθείσα εσωτερική μοναξιά του κεντρικού ήρωα. Το μεγαλύτερο ατού της είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η προσωπική του ιστορία και η ακόλουθη σταδιακή μετάλλαξη που αυτή επιφέρει στο συναίσθημα του θεατή. Ο αψεγάδιαστος υπόκωφος εσωτερικός υποκριτικός δυναμισμός με τον οποίο προσεγγίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Casey Affleck, δικαίως βραβευμένος με το όσκαρ καλύτερης Α’ Ανδρικής Ερμηνείας, δεν είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο της ταινίας. Η ερμηνεία της Michelle Williams και ο πρωτότυπος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Kenneth Lonergan μια κατά τα άλλα κοινότυπη ιστορία για το πένθος και την απώλεια ανάγουν με άνεση αυτή τη ταινία στις καλύτερες της χρονιάς.

2. Geumul – Το Δίχτυ

Ο Kim Ki-duk απλώνει το κινηματογραφικό του δίχτυ αλιεύοντας με βαθιά συγκινητικό και καφκικό τρόπο καίρια κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με τον παραλογισμό και τον ολοκληρωτισμό με τον οποίο διέπονται τα καθεστώτα της Βόρειας και Νότιας Κορέας και απογυμνώνεται μεταφορικά και κυριολεκτικά και από τα δυο. Το αποστομωτικό φινάλε σου δίνει απλόχερα ένα συναισθηματικό χαστούκι προσφέροντας σου άπλετο υλικό για συζητήσεις πολιτικού, φιλοσοφικού και υπαρξιακού περιεχομένου.

1. Coco

H Pixar αποδεικνύει περίτρανα με το Coco ότι μπορεί με περισσή άνεση και ξέχειλο συναισθηματικό υπόβαθρο να σκαλίζει έντονα υπαρξιακά και φιλοσοφικά ζητήματα. Εδώ στοχεύει στο πένθος, την απώλεια αλλά και την αξία της ίδιας της οικογένειας και το πώς αυτή διαμορφώνεται διαγενεακά. Ο κόσμος των προγόνων (και όχι «νεκρών» για να ακούγεται πιο εύηχο στα αυτιά των μικρών θεατών) σφύζει από χρώμα και ζωή και η δύναμη των ανθρωπίνων σχέσεων έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα των δυο κόσμων. Αν μια ταινία αξιολογούνταν αποκλειστικά από το μέγεθος που σου μιλάει στην καρδιά, το Coco θα έσπαγε με άνεση όλα τα κοντέρ.