Οι ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ Καλύτερες Ταινίες για το 2018
Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της. Πολλά πράγματα αλλάζουν πολλά πράγματα διαγράφονται, ξεκινούν από την αρχή, αναδομούνται και καταστρέφονται. Ένα πράγμα μένει σταθερό όμως. Η αγάπη μας για τον κινηματογράφο. Είδαμε ταινίες στο σινεμά, στο Netflix, σε τεράστιες οθόνες πολλών ιντσών, σε οθόνες laptop, σε σπίτια φίλων ή από τον δικό μας καναπέ. Όπως και να’ χει κάπου, κάπως , είδαμε και πάλι πολλές ταινίες φέτος.
Οι συντάκτες του spoileralert ξεχώρισαν αυτές που τους έκαναν εντύπωση και θεωρούν καλύτερες για το 2018! Απολαύστε τη λίστα μας με προσοχή καθώς το άρθρο είναι σκοτεινό και γεμάτο…spoilers!
Hereditary
Η ταινία είναι Η ΠΡΩΤΗ ΤΑΙΝΙΑ του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ari Aster και κερδίζει το πρώτο της στοίχημα παρουσιάζοντας όλου τους χαρακτήρες και χτίζοντας ένα κλίμα μυστηρίου από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Σαν όλοι να έχουν κάτι να πουν αλλά και να μην νιώθουν όμορφα με κάτι. Ένα κλίμα που περιλαμβάνει την αξεπέραστη ερμηνεία της Millie Shapiro καθώς και της Toni Colette. To μυαλό σου ξεκινάει να κάνει συνδέσεις και να προσπαθεί να ενώσει σκηνές του τρέιλερ με το σενάριο αλλά μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτων και ενός φρικτού αυτοκινητιστικού ατυχήματος σου κόβει την ανάσα… και ύστερα… σιωπή… δυσπιστία και μετά…θρήνος….
Τα κλάματα της Toni Colette για την αδικοχαμένη κόρη της μπαίνουν μέσα στην ψυχή σου και την συνθλίβουν μαζί με ΟΛΕΣ τις πιθανές θεωρίες που μπορεί να έχεις χτίσει σαν καλός θεατής. Από εκεί και ύστερα ουσιαστικά ξεκινάει η ταινία. Μια ταινία που περιλαμβάνει μυστήριο, άλυτα ανθρώπινα συναισθήματα, μια από τις δυνατότερες «κατσάδες» που έχεις δει ποτέ, σκηνές που θυμίζουν εξορκιστή, μωρό της Ροζμαρί και ένα τέλος που πήγε εκεί ακριβώς που έπρεπε να πάει. Η ταινία ποτέ δεν λέει ψέματα και πάντα κρατάει την υπόσχεση της σε σχέση με τον τίτλο της. Ότι όλα τα πράγματα στη ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελούν μια ‘’Διαδοχή’’ (ο επιτυχημένος για μια φορά τίτλος στα ελληνικά) από τους γονείς προς τα παιδιά!
Halloween
O David Gordon Green σεβόμενος την πρωτότυπη αριστουργηματική ταινία του Κάρπεντερ διαγράφει αδιακρίτως και με περισσή ευκολία 7 αδιάφορα sequel, 1 αποτυχημένο reboot μαζί με την συνέχεια του και παραδίδει το πιο τίμιο άμεσο sequel της πρώτης ταινίας. Με πολλά κλεισίματα του ματιού σε σκηνές της ταινίας του ‘78 ταυτόχρονα αγκαλιάζει και εξελίσσει πανέξυπνα το δίπολο των χαρακτήρων Michael Myers και Jamie Lee Curtis. Στα θετικά της ταινίας περιλαμβάνεται και το ανανεωμένο soundtrack, το οποίο αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ήδη αναγνωρίσιμο και στοιχειωτικό κλασσικό μουσικό θέμα. Με ένα δυνατό φινάλε που περικλείει και μια σκηνή φόρο τιμής στο The Thing του Κάρπεντερ δεν θα μπορούσε αυτό το sequel να λείπει από μια λίστα καλύτερων ταινιών.
Avengers Infinity War
Το στοίχημα της Marvel έρχεται στο τέλος του και όλοι είναι νικητές πριν ξεκινήσει καν η ταινία και τα αδέλφια Russo δεν χρειάζεται να κουνήσουν καν το μικρό τους δαχτυλάκι. Παρόλα αυτά όμως σε αυτή την υπερηρωική ταινία της εποχής των βαρετών blockbuster, καταφέρνουν να βάλουν ψυχή, λεπτομέρεια και προσοχή σε όλα. Το μεγαλειώδες cast των 35 (!!!!) χαρακτήρων δουλεύει σαν κουρδισμένο ρολόι και όλοι έχουν το δικό τους ρόλο. Κάποιοι μεγαλύτερο, κάποιοι μικρότερο, κάποιοι διεκπεραιωτικό. Όμως η ταινία δέχεται όλη την προϊστορία των 18 προηγούμενων ταινιών και προσθέτει πολλά έξτρα στοιχεία καθώς ακολουθούμε τον Thanos τον πιο επικίνδυνο στοχαστή–φιλόσοφο–γενοκτόνο του γαλαξία στην προσπάθεια του να μαζέψει 6 λαμπερές πέτρες που πρέπει να βάλει στο μαγικό του γάντι και μετά με ένα χτύπημα των δαχτύλων του να αφανίσει το μισό πληθυσμό του σύμπαντος.
Η δράση είναι καταιγιστική με τον Θωρ και τον Iron Man να κλέβουν την παράσταση. Το σενάριο δε σε αφήνει να ανασάνεις αλλά εσύ είσαι εκεί και θέλεις και άλλο γιατί είμαστε όλοι έτοιμοι εδώ και καιρό για αυτή την ταινία. Είτε αρέσουν οι ταινίες ηπερηρώων είτε όχι δεν μπορείς παρά να ριχθείς στο χορό των Avengers και στο τέλος με κομμένη την ανάσα να ρωτήσεις… πότε βγαίνει το επόμενο;!
Bohemian Rhapsody
Με έναν τόσο ταλαντούχο Rami Malek και θέμα το θρυλικό συγκρότημα των Queen και την εκθαμβωτική προσωπικότητα του Freddie Mercury, ήταν σχεδόν αδύνατο το Bohemian Rhapsody να λείπει από αυτή τη λίστα. Αντιστρέφοντας την κυρίαρχη άποψη των κριτικών, εγώ θα πω ότι η ταινία δεν αναλώθηκε στο να μας παρουσιάσει ακόμη ένα δακρύβρεχτο προσωπικό δράμα, αλλά αποτύπωσε (με τις όποιες ανακρίβειες μπορεί να περιείχε) την ιστορία του θρυλικού Mercury και των Queen, με την σωστή αναλογία θεάματος και δράματος, με έναν Rami Malek να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ready Player One
Βλέποντας αυτή την ταινία σαν αυτούσιο έργο και όχι σαν μεταφορά του βιβλίου (μιας και δεν πρόλαβα να το διαβάσω πριν βγει), έχω να πω ότι έμεινα άφωνος με έναν Spielberg που καταφέρνει ακόμα να μας μεταφέρει σε φανταστικούς κόσμους και να συνδυάζει άψογα την περιπέτεια με την συγκίνηση, μιλώντας απευθείας στο παιδί μέσα μας. Μια απολαυστική ταινία από άκρη σ’άκρη, ένα σύγχρονο ψηφιακό παραμύθι, και σίγουρα μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς. Όσοι το χάσατε, δείτε το με την πρώτη ευκαιρία, στην πιο μεγάλη οθόνη που θα βρείτε διαθέσιμη…
The House that Jack Built
Ο γνωστός Δανός προβοκάτορας Lars von Trier ξέρει καλά να μετουσιώνει με μεράκι τις ψυχολογικές δυσκολίες που τον ταλαιπωρούν σε τέχνη. Επιδεικτικά αυτοαναφορικός και γεμάτος σαρκασμό παραδίδει ένα άρτιο αλληγορικό αριστούργημα φιλοσοφώντας πάνω στα όρια της τέχνης και όχι μόνο. Μπορεί ο Trier να έχτισε αυτό το σπίτι με οικοδομικά υλικά εξαιρετικής ποιότητας, ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που θα το κρίνουν «κατεδαφιστέο». Ναι, περιέχει μια ευρεία γκάμα βίαιων σκηνών που σοκάρουν αλλά αν τις απογυμνώσει κανείς θα μείνει μια ατόφια αγάπη για την 7η τέχνη.
A Quiet Place
Ένα ζευγάρι προσπαθεί να προστατέψει τα παιδιά του από εφιαλτικά τέρατα. Πιο κοινότυπο πεθαίνεις, το ξέρω. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά που ανεβάζει το ενδιαφέρον σε αυτό το ιδιαίτερο θρίλερ, και είναι το γεγονός ότι αυτά τα τέρατα εντοπίζουν τα θύματά τους από τον ήχο – και μόνο από αυτόν. Η ατμόσφαιρά που δημιουργείται, είναι ικανή να σε απορροφήσει τελείως μέσα της, αν μπορέσεις να παραβλέψεις τις επιμέρους σεναριακές τρύπες που παρουσιάζονται στην πορεία. Προσωπικά, το χτίσιμο των χαρακτήρων και οι ερμηνείες των ηθοποιών μου θύμισαν τα αγαπημένα “Village” και “Signs” του
Mandy
Το Mandy έσκασε από το πουθενά και συνδύασε με ξέχειλο θράσος το σινεμά του Κλάιβ Μπάρκερ, του Ντάριο Αρτζέντο και του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ σε ένα πακέτο καθαρόαιμης καλτ b-movie ταινίας με ρετρό νοσταλγία στη δεκαετία του 80. Καταδικασμένο να μπορεί αποκλειστικά είτε να λατρευτεί, είτε να μισηθεί, το Mandy σίγουρα αποτελεί μια από τις πιο δυνατές εκπλήξεις του 2018. Ποιος μπορεί άλλωστε να μην «συγκινηθεί» από την over the top ερμηνεία του υποτιμημένου Nicolas Cage με το αλλοπρόσαλλο προσωπείο και τα γουρλωμένα μάτια σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του?
3 Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι
Οι 3 Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι μπορεί να μην ξεχωρίζει για τον πιο έξυπνο τίτλο ταινίας αλλά αναδεικνύεται εύκολα ως ένα φιλμικό διαμάντι της χρονιάς που πέρασε. Με εξαιρετικά καλογραμμένους και μοναδικά καλοπαιγμένους ήρωες που θα μπορούσαν άνετα να έχουν ξεπηδήσει από το σύμπαν των αδερφών Κοέν και αναμειγνύοντας ισόποσα και πανέξυπνα το δράμα με τα κωμικά γλυκόπικρα στοιχεία οι “3 Πινακίδες” δικαιωματικά ξεχώρισαν και κέρδισαν πληθώρα βραβείων σε διάφορα φεστιβάλ. Φυσικά και το πολύ όμορφο και συγκινητικό μουσικό θέμα του Carter Burwell προσθέτει μια ακόμα λάμψη στο φιλμ.
Annihilation
Από τις βαθύτερες αυλακώσεις του νου έρχεται το βιβλίο του Jeff VanderMeer, Annihilation. Ένα έργο που όμως φαινομενικά ΔΕΝ μπορεί να ξεπεράσει το μέσο του δηλαδή το βιβλίο και να μεταπηδήσει σε κάτι άλλο. Όμως ο Alexander Garland, o από μηχανής διανομέας Netflix και η Natalie Portman φάνηκε πως είναι up to it! Μια σειρά από επιστήμονες στέλνονται από την Αμερικανική κυβέρνηση να μπουν μέσα σε ένα μυστηριώδες παραπέτασμα που ονομάζεται Λαμπύρισμα (shimmer) για να εξακριβώσουν τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα αλλά και τι απέγιναν οι υπόλοιπες 12 αποστολές που είχαν σταλεί εκεί, συμπεριλαμβανομένου και του άντρα του χαρακτήρα της Natalie Portman που τον υποδύεται ο Oscar Isaac.
Απώλειες μνήμης, αποπροσανατολισμός, μεταλλαγμένα ελάφια αλλά και εφιαλτικά πλάσματα που φωνάζουν με ανθρώπινες φωνές συντελούν έναν υπέροχο πίνακα που ακριβώς όπως και η ζωγραφική αφήνει στον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα πολλές φορές. Η ταινία πειραματίζεται και σε τραβάει καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού χαρίζοντας μια μισάωρη τελική σεκάνς όπου σου δίνει συναισθήματα που δεν μπορείς να περιγράψεις ακριβώς αλλά ξέρεις πως είναι πανέμορφα, τρομακτικά και βαθιά… όπως ακριβώς και η ταινία.
Cold War
Τι να (πρώτο)γράψεις για αυτή την ταινία. O Pawel Pawlikowski μετά τη νίκη του στα Όσκαρ με το υπέροχο ασπρόμαυρο Ida, επέστρεψε ίσως με την καλύτερη ταινία της χρονιάς. Ο σκηνοθέτης παραμένει σταθερός στην ασπρόμαυρη κινηματογράφηση και μέσα στο αυστηρό – σχεδόν – τετράγωνο κάδρο του αιχμαλωτίζει μια ιστορία αγάπης μοιρασμένη σε τέσσερις χώρες σε μια δεκαπενταετία με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο. Σε μια σχολή τέχνης ο Wiktor θα γνωρίσει την Zula και εκείνη τη στιγμή θα συνδεθούν για πάντα. Η ταινία είναι ένα οπτικοακουστικό επίτευγμα, με τη μουσική και την εικόνα να γίνονται οι συμπρωταγωνιστές του ζευγαριού και να χορογραφούν την εξέλιξη τους και το σιωπηλά εκκωφαντικό φινάλε. Ένα φινάλε ο Pawel ξέρει να κάνει πολύ καλά.
Eighth Grade
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Κayla και τις τελευταίες μέρες της στης όγδοη τάξη, λίγο πριν ξεκινήσει το Λύκειο. Η Kayla είναι ένα εσωστρεφές κορίτσι, που μεγαλώνει μόνο με τον πατέρα του και προσπαθεί να ενταχθεί, να κοινωνικοποιηθεί και να κάνει φίλους στα δύσκολα χρόνια της – σημερινής, ιντερνετικής – εφηβείας. Η ιστορία της είναι τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκη. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Bo Burnham, καταπιάνεται μέσα από την ηρωίδα του, με την κατάθλιψη και την κοινωνική φοβία, φαινόμενα που ακόμα και σήμερα παραμένουν ταμπού, παρά την αυξημένη παρατήρηση τους, στους εφήβους αυτής της γενιάς, λόγω των social media.
Η ταινία περιλαμβάνει μια σκηνή, όπου ένα μεγαλύτερο αγόρι προσφέρεται να γυρίσει την Kayla σπίτι της, μετά από ένα πάρτι, και στο αυτοκίνητο θα ξεκινήσουν ένα παιχνίδι αλήθειας ή θάρρους, που θα μπορούσε να είχε για hashtag το #metoo. Μια σοκαριστική σκηνή που την σκεφτόμουν για ώρες μετά το τέλος της ταινίας.
Madeline’s Madeline
Η Madeline είναι μια έφηβη μέλος μιας μικρής θεατρικής ομάδας. Όταν η ομάδα κάνει πρόβες για το ανέβασμα ενός νέου έργου, η Madeline θα χάσει τα όρια ανάμεσα στο θέατρο και τη πραγματική ζωή. Η σκηνοθέτιδα της παράσταση, αφού καταλάβει ότι η σχέση που έχει η Madeline με την μητέρα της, αλλά και με τον εαυτό της, είναι κάπως προβληματική, θα την πιέσει να βγάλει αυτό το κομμάτι του εαυτού της στο ρόλο. Κάτι που ίσως αποβεί μοιραίο. Η ταινία φλερτάρει με το arthouse και βασίζεται στην εκπληκτική ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Helena Howard. Αυτό το όνομα σημειώστε το με μεγάλα κόκκινα γράμματα, γιατί ήταν μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς, εάν όχι η καλύτερη. Ήταν η ψυχή και το κέντρο βάρους της ταινίας. Η ταινία διαθέτει επίσης, και το καλύτερο τρέιλερ για φέτος.
You Were Never Really Here
Η Lynne Ramsay, σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος του We Need To Talk About Kevin, επιστρέφει πάλι με διπλό ρόλο σε ένα από τα καλύτερα θρίλερ της χρόνιας. Η υπόθεση ακροβατεί ανάμεσα στο Taken και το Oldboy, καθώς ο Joe, ένα πρώην μέλος των ενόπλων δυνάμεων, προσπαθεί να εντοπίσει την κόρη ενός γερουσιαστή, την οποία έχουν απαγάγει. Η ιστορία απλή και χιλιοειπωμένη, αλλά στα ικανά χέρια της Lynne, ξεφεύγει από τα στενά όρια και ανακατεύεται με το δράμα καθώς έρχεται στην επιφάνεια το σκοτεινό παρελθόν του πρωταγωνιστή.
Η εκπληκτική κινηματογράφηση και σκηνοθετική προσέγγιση των βίαιων σκηνών δράσης και η φυσικά η ερμηνεία του Joaquin Phoenix (που του χάρισε το βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών) είναι μερικοί από τους λόγους που η συγκεκριμένη ταινία βρίσκεται σε αυτή τη λίστα.
Burning
Βασισμένη σε ένα διήγημα του Haruki Murakami η ταινία μας παρουσιάζει τον Jong–su, όπου συναντάει τυχαία την Shin Hae-mi, μια κοπέλα που κάποτε ζούσαν στο ίδιο χωρίο. Εκείνη του ζητά να προσέχει την γάτα της για όσο καιρό θα λείψει σε ένα ταξίδι στην Αφρική. Επιστρέφοντας θα συστήσει στον Jong-su, τον Ben, ένα φίλο της που γνώρισε στο ταξίδι. Ο Jong-su θα αποκαλύψει στον Ben την ερωτική επιθυμία του για την Shin Hae-mi και ο Ben με τη σειρά του το χόμπι του, που είναι να καίει θερμοκήπια.
Και μόνο ο Murakami θα ήταν σοβαρός λόγος, για να δει κάποιος την ταινία και θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, αλλά οι ερμηνείες των ηθοποιών (τον Ben τον υποδύεται ο Steven Yeun γνωστός ως Glenn στη σειρά The Walking Dead) και η αφήγηση της ταινίας σε συνδυασμό με την υπέροχη σκηνοθεσία, η οποία σε αφήνει συνεχώς να αναρωτιέσαι και να εικάζεις, είναι μερικοί από τους λόγους για να της δώσετε μια ευκαιρία.
Shoplifters
Μια φαινομενικά συνηθισμένη οικογένεια, θα πάρει υπό την προστασία της ένα μικρό κορίτσι που βρήκε στο δρόμο. Η οικογένεια ζει φτωχικά, βγάζοντας τα προς το ζην κλέβοντας από μικρά μαγαζιά, έτσι θα μυήσει το νέο μέλος της σε αυτή την βιοποριστική εργασία. Μια είδηση στην τηλεόραση όμως, θα έρθει να ταράξει τις σχέσεις της οικογένειας, φέρνοντας στην επιφάνεια παλιά μυστικά. Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας είναι μια ταινία για την οικογένεια και τους δεσμούς της, μια ταινία που την αποδομεί και την ξανά συστήνει, μια ταινία για τις ηθικές αξίες του ανθρώπου. Μια ταινία που πρέπει να δεις φέτος.
Αόρατη Κλωστή
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην τρέξω στο σινεμά να δω την τελευταία (γιατί Daniel😉 του Day-Lewis, παρότι δεν είμαι φαν του Paul Thomas Anderson. Ωστόσο δεν μου καθόταν καλά στην αρχή, δεν ήταν το αριστούργημα που περίμενα/άκουγα. Κάπου κοντά στη μέση όμως μπήκε ένα αρρωστημένο τουίστ και μαζί με τους πρωταγωνιστές αρρώστησα κι εγώ και απόλαυσα αυτή την καλλιτεχνικά υπέροχη ταινία, με το θαυμάσιο καστ και τη ζοφερή μουσική του Jonny Greenwood. Κατ’ εμέ, ήδη μια από τις καλύτερες ιστορίες έρωτα στην κινηματογραφική ιστορία.
Dogman
Το Dogman είναι μια ιστορία εκδίκησης, ανάμεσα στον μικροσκοπικό Μαρτσέλο, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου σκύλου, και τον Σιμόνε, έναν θηριώδη, ανεγκέφαλο πρώην μποξέρ. Μια εξαιρετική ταινία, όχι τόσο για το επίπεδο της βίας, όσο γιατί αποτελεί μια μελέτη πάνω στον φόβο, με λιτά καδραρίσματα από τον Mateo Garrone, υποβλητική φωτογραφία από τον Nicolaj Brüel και την εκπληκτική ερμηνεία του Marcello Fonte.
About The Author
